علم سرامیک

1 غزل شماره:

که عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشکلها الا يا ايهاالساقي ادر کاساً و ناولها 1

ز تاب جعد مشكينش چه خون افتاد در دلها به بوي نافه اي کآخر صبا زان طره بگشايد 2

جرس فرياد مي دارد كه بربنديد محملها مرا در منزل جانان چه امن عيش چون هردم 3

كه سالك بيخبر نبود ز راه و رسم منزلها به مي سجاده رنگين کن گرت پير مغان گويد 4

كجا دانند حال ما، سبكباران ساحلها شب تاريك و بيم موج و گردابي چنين هايل 5

نهان كي ماند آن رازي كز و سازند محفلها همه كارم ز خود كامي به بد نامي كشيد آخر 6

مَتي ما تَلقَ من تَهوي دَعِ الدُنيا وَاهملها حضوري گر همي خواهي، از و غايب مشو حافظ 7

2 غزل شماره:

ببين تفاوت ره كزكجاست تا به كجا صلاح كار كجا و من خراب كجا 1

كجاست دير مغان و شراب ناب كجا دلم ز صومعه بگرفت و خرقة سالوس 2

سماع و عظ كجا نغمة رباب كجا چه نسبت است به رندي صلاح و تقوي را 3

چراغ مرده كجا، شمع آفتاب كجا ز روي دوست دل دشمنان چه دريابد 4

كجا رويم بفرما ازين جناب كجا چو كحل بينش ما خاك آستان شماست 5

كجا همي روي اي دل بدين شتاب كجا مبين به سيب ز نخدان كه چاه در راه است 6

خود آن كرشمه كجا رفت و آن عتاب كجا بشد كه ياد خوشش باد روزگار وصال 7

قرار چيست صبوري كدام و خواب كجا قرار و خواب ز حافظ طمع مداراي دوست 8

3 غزل شماره:

به خال هندويش بخشم سمرقند وبخارا را اگر آن ترک شيرازي به دست آرد دل ما را 1

کنار آب رکناباد و گلگشت مصلا را بده ساقي مي باقي که در جنت نخواهي يافت 2

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان يغما را فغان کاين لو ليان شوخ شيرين کار شهر آشوب 3

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روي زيبا را ز عشق ناتمام ما جمال يار مستغني است 4

که عشق از پردة عصمت برون آرد زليخا را من از آن حسن روز افزون که يوسف داشت دانستم 5

جواب تلخ مي زيبد لب لعل شکر خارا اگر دشنام فرمائي و گر نفرين دعا گويم 6

جوانان سعادتمند پند پير دانا را نصيحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند 7

که کس نگشود و نگشايد به حکمت اين معما را حديث از مطرب و مي گو و راز دهر کمتر جو 8

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثريا را غزل گفتي و در سفتي بيا و خوش بخوان حافظ 9

4 غزل شماره:

كه سر به كوه و بيابان تو داده اي ما را صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را 1

تفقدي نكند طوطي شكر خارا شكر فروش كه عمرش دراز باد چرا 2

که پرسشي نکني عندليب شيدا را غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل 3

به بند و دام نگيرند مرغ دانا را به خلق و لطف توان كرد صيد اهل نظر 4

سهي قدان سيه چشم ماه سيما را ندانم از چه سبب رنگ آشنائي نيست 5

به ياد دار محـبان باد پيما را چو با حبيب نشيني و باده پيمائي 6

كه وضع مهر و وفا نيست روي زيبا را جز اين قدر نتوان گفت در جمال تو عيب 7

سرود زهره به رقص آورد مسيحا را در آسمان نه عجب گر به گفتة حافظ 8

5 غزل شماره:

درداكه راز پنهان خواهد شد آشكارا دل مي رود ز دستم صاحبدلان خدا را 1

باشد كه باز بينم ديدار آشنا را كشتي شكستگانيم اي باد شرطه برخيز 2

نيكي به جاي ياران فرصت شمار يارا ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون 3

هاتِ الصُبوح و هُبو ايا ايهَا اسٌكارا در حلقة گل و مل خوش خواند دوش بلبل 4

روزي تفقدي كن درويش بينوا را اي صاحب كرامت شكرانة سلامت 5

با دوستان مروت با دشمنان مدارا آسايش دو گيتي تفسير اين دو حرف است 6

گر تو نمي پسندي تغيير كن قضا را در كوي نيكنامي ما را گذر ندادند 7

اَشهي لَنا و اَحلي مِن قُبلَهِ العَذا را آن تلخ وش كه صوفي اُمُّ الخبائثش خواند 8

كاين كيمياي هستي قارون كند گدا را هنگام تنگدستي در عيش كوش و مستي 9

دلبر كه در كف او مو م است سنگ خارا سركش مشو كه چون شمع از غيرتت بسوزد 10

تا بر تو عرضه دارد احوال ملك دارا آئينة سكندر جام مي است بنگر 11

ساقي بده بشارت رندان پارسا را خوبان پارسي گو بخشندگان عمرند 12

اي شيخ پاك دامن معذور دار مارا حافظ بخود نپوشيد اين خرقة مي آلود 13

6 غزل شماره:

كه به شكر پادشاهي ز نظر مران گدا را به ملازمان سلطان كه رساند اين دعا را 1

مگر آن شهاب ثاقب مددي دهد خدا را ز رقيب ديو سيرت به خداي خود پناهم 2

ز فريب او بينديش و غلط مكن نگا را مژة سياهت ار كرد به خون ما اشارت 3

تو از اين چه سود داري كه نمي كني مدا را دل عالمي بسوزي چو عذار بر فروزي 4

به پيام آشنايان بنوازد آشنا را همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهي 5

دل و جان فداي رويت بنما عذار ما را چه قيامت است جانا كه به عاشقان نمودي 6

كه دعاي صبحگاهي اثري كند شما را به خدا که جرعه اي ده تو به حافظ سحرخيز 7

7 غزل شماره:

تا بنـگري صفاي مي لعل فام را صوفي بيا كه آينه صافيست جام را 1

كاين حال نيست زاهد عالي مقام را راز درون پرده ز رندان مست پرس 2

كانجا هميشه باد به دست است دام را عنقا شكار كس نشود دام باز چين 3

يعني طــمع مدار وصال دوام را در بزم دور يك دو قدح دركش و برو 4

پيرانه سر مكن هنري ننگ و نام را اي دل شباب رفت و نچيدي گلي ز عيش 5

آدم بهشت روضة دا ر السّلام را در عيش نقد كوش كه چون آبخور نماند

اي خواجه باز بين به ترحــّم غلام را ما را بر آسـتان توبس حق خدمت است 7

و ز بنده بندگي برسـان شيخ جام را حافظ مريد جام مي است اي صبا برو

8 غزل شماره:

خاك بر سر كن غم ايّام را ساقيا برخيز و در ده جام را 1

بر كشم اين دلق از رق فام را ساغر مي بر كفم نه تا ز بر 2

ما نمي خواهيم ننگ و نام را گر چه بد ناميست نزد عاقلان 3

خاك بر سر نفس نا فرجام را باده در ده چند ازين باد غرور 4

سوخت اين افسردگان خام را دود آه سينة نالان من 5

كس نمي بينم ز خاص وعام را محرم راز دل شيداي خود 6

كز دلم يكباره برد آرام را با دلارامي مرا خاطر خوش است 7

هر كه ديد آن سر و سيم اندام را ننگرد ديگر به سر و اندر چمن 8

عاقبت روزي بيابي كام را صبر كن حافظ به سختي روز و شب 9

9 غزل شماره:

ميرسد مژدة گل بلبل خوش الحان را رونق عهد شباب است دگر بستان را 1

خدمت ما برسان سرو و گل و ريحان را اي صبا گر به جوانان چمن بازرسي 2

خاكروب در ميخانه كنم مژگان را گر چنين جلوه كند مغبچة باده فروش 3

مضطرب حال مگردان من سرگردان را اي كه برمه كشي از عنبر سارا چوگان 4

در سركار خرابات كنند ايمان را ترسم اين قوم كه بر درد كشان ميخندند 5

هست خاكي كه به آبي نخرد طوفان را يار مردان خدا باش كه در كشتي نوح 6

كان سيه كاسه در آخر بكشد مهمان را برو از خانة گردون بدر و نان مطلب 7

گوچه حاجت كه به ا فلاك كشي ايوان را هر كرا خوابگه آخر مشتي خاك است 8

وقت آن است كه بدرود كني زندان را ماه كنعاني من مسـند مصر آن تو شد 9

دام تزوير مكن چون دگران قرآن را حافظا مي خورورندي كن و خوش باش ولي 10

10 غزل شماره:

چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما دوش از مسجد سوي ميخانه آمد پير ما 1

روي سوي خانة خمار دارد پير ما ما مريدان روي سوي قبله چون آريم چون 2

كاين چنين رفتست در عهد ازل تقدير ما در خرابات طريقت ما بهم منزل شويم 3

عاقلان ديوانه گردند از پي زنجير ما عقل اگر داند كه دل در بند زلفش چون خوشست 4

زان زمان جز لطف و خوبي نيست در تفسير ما روي خوبت آيتي از لطف بر ما كشف كرد 5

آه آتش ناك و سوز سينة شبيگير ما با دل سنگينت آيا هيچ درگيرد شبي 6

رحم كن بر جان خود پرهيز كن از تير ما تير آه ما زگردون بگذرد حافظ خموش 7

11 غزل شماره:

مطرب بگو كه كار جهان شد به كام ما ساقي به نور باده برافروز جام ما 1

اي بي خبر ز لذّت شرب مدام ما ما در پياله عكس رخ يار ديده ايم 2

ثبت است بر جريدة عالم دوام ما هرگز نميرد آنكه دلش زنده شد به عشق 3

كايد به جلوه سر و صنوبر خرام ما چندان بود كرشمه و ناز سهي قدان 4

ز نهار عرضه ده بر جانان پيام ما اي باد اگر به گلشن احباب بگذري 5

خود آيد آنكه ياد نياري ز نام ما گونام ما زياد به عمدا‍‍ً چه مي بري 6

زا ن رو ســپرده اند به مستي زمام ما مستي به چشم شاهد دلبند ما خوش است 7

نان حلال شيخ ز آب حرام ما ترسم كه صرفه اي نبرد روز باز خواست 8

باشد كه مرغ وصل كند قصد دام ما حافظ ز ديده دانة اشــكي همي فشان 9

هستند غرق نعمت حاجي قوام ما درياي اخضر فلك و كشتي هلال 10

12 غزل شماره:

آب روي خوبي از چاه ز نخدان شما اي فروغ ماه حسن از روي رخشان شما 1

بازگردد يا بر آيد چيست فرمان شما عزم ديدار تو دارد جان بر لب آمده 2

به كه نفروشند مستوري به مستان شما كس بدور نرگست طرفي نبست از عافيت 3

زآنكه زد بر ديده آبي روي رخشان شما بخت خواب آلود ما بيدار خواهد شد مگر 4

بو كه بوئي بشنويم از خاك بستان شما با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته اي 5

گر چه جام ما نشد پر مي به دوران شما عمرتان باد و مراد اي ساقيان بزم جم 6

زينهار اي دوستان جان من و جان شما دل خرابي مي كند دلدار را آگه كنيد 7

خاطر مجموع ما زلف پريشان شما كي دهد دست اين غرض يارب كه همدستان شوند 8

كاندرين ره كشته بسيارند قربان شما دور دار از خاك و خون دامن چو بر ما بگذري 9

كان دو 10

کاي سر حق ناشناسان گوي چوگان شما اي صبا با ساکنان شهر يزد از ما بگو 11

بنده شاه شمائيم و ثناخوان شما گر چه دوريم از بساط قرب همت دور نيست 12

تا ببوسم همچو اختر خاک ايوان شما اي شهنشاه بلند اختر خدا را همتي 13

13 غزل شماره:

الصبوح الصبوح يا اصحاب مي دمد صبح و کله بست سحاب 1

المدام المدام يا احباب مي چکد ژاله بر رخ لاله 2

هان بنوشيد دم به دم مي ناب مي وزد از چمن نسيم بهشت 3

راح چون لعل آتشين درياب تخت زمرد ز دست گل به چمن 4

افتتح يا مفتح الابواب در ميخانه بسته اند دگر 5

هست بر جان و سينه هاي کباب لب و دندانت را حقوق نمک 6

که ببندند ميکده به شتاب اين چنين موسمي عجب باشد 7

همچو حافظ بنوش بادة ناب بر رخ ساقي پري پيکر 8

14 غزل شماره:

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکين غريب گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب 1

خانه پروردي چه تاب آرد غم چندين غريب گفتمش مگذر زماني گفت معذورم بدار 2

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم 3

خوش فتاد آن خال مشکين بر رخ رنگين غريب اي که در زنجير زلفت جاي چندين آشناست 4

همچو برگ ارغوان بر صفحة نسرين غريب مي نمايد عکس مي در رنگ و روي مهوشت 5

گرچه نبود در نگارستان خط مشکين غريب بس غريب افتاده است آن مور خط گرد رخت 6

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب گفتم اي شام غريبان طرة شبرنگ تو 7

دور نبود گر نشيند خسته و مسکين غريب گفت حافظ آشنايان در مقام حيرتند 8

15 غزل شماره:

وي مرغ بهشتي که دهد دانه و آبت اي شاهد قدسي که کشد بند نقابت 1

کآغوش که شد منزل آسايش و خوابت خوابم بشد از ديده درين فکر جگر سوز 2

انديشة آمرزش و پرواي ثوابت درويش نميپرسي و ترسم که نباشد 3

پيداست ازين شيوه که مست است شرابت راه دل عشاق زد آن چشم خماري 4

تا باز چه انديشه کند راي صوابت تيري که زدي بر دلم از غمزه خطا رفت 5

پيداست نگارا که بلند است جنابت هر ناله و فرياد که کردم نشنيدي 6

تا غول بيابان نفريبد به سرابت دور است سر آب ازين باديه هشدار 7

باري به غلط صرف شد ايام شبابت تا در ره پيري به چه آئين روي اي دل 8

يا رب مکناد آفت ايام خرابت اي قصر دلفروز که منزلگه انسي 9

صلحي کن و بازآ که خرابم ز عتابت حافظ نه غلاميست که از خواجه گريزد 10

16 غزل شماره:

به قصد جان من زار ناتوان انداخت خمي که ابروي شوخ تو در کمان انداخت 1

زمانه طرح محبت نه اين زمان انداخت نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود 2

فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت به يک کرشمه که نرگس بخود فروشي کرد 3

که آب روي تو آتش در ارغوان انداخت شراب خورده و خوي کرده مي روي به چمن 4

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم 5

صبا حکايت زلف تو در ميان انداخت بنفشه طرة مفتول خود گره ميزد 6

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت ز شرم آنکه به روي تو نسبتش کردم 7

هواي مغبچگانم در اين و آن انداخت من از ورع مي و مطرب نديدمي زين پيش 8

نصيبة ازل از خود نمي توان انداخت کنون به آب مي لعل خرقه مي شويم 9

که بخشش ازلش در مي مغان انداخت مگر گشايش حافظ در اين خرابي بود 10

مرا به بندگي خواجة جهان انداخت جهان به کام من اکنون شود که دور زمان 11

17 غزل شماره:

آتشي بود درين خانه که کاشانه بسوخت سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت 1

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت تنم از واسطة دوري دلبر بگداخت 2

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع 3

چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت آشنائي نه غريب است که دلسوز من است 4

خانة عقل مرا آتش ميخانه بسوخت خرقة زهد مرا آب خرابات ببرد 5

همچو لاله جگرم بي مي و خمخانه بسوخت چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست 6

خرقه از سر بدر آورد و بشکرانه بسوخت ماجرا کم کن و باز آگه مرا مردم چشم 7

که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت ترک افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي 8

18 غزل شماره:

وان مواعيد که کردي مرواد از يادت ساقيا آمدن عيد مبارک بادت 1

برگرفتي ز حريفان دل و دل مي دادت در شگفتم که درين مدت ايام فراق 2

که دم و همت ما کرد ز بند آزادت برسان بندگي دختر رزگو بدر آي 3

جاي غم باد مران دل که نخواهد شادت شادي مجلسيان در قدم و مقدم تست 4

بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت شکر ايزد که ز تاراج خزان رخنه نيافت 5

طالع نامور و دولت مادر زادت چشم بد دور کزآن تفرقه ات بازآورد 6

ورنه طوفان حوادث ببرد بنيادت حافظ از دست مده دولت اين کشتي نوح 7

19 غزل شماره:

منزل آن مه عاشق کش عيار کجاست اي نسيم سحر آرامگه يار کجاست 1

آتش طور کجا موعد ديدار کجاست شب تار است و ره وادي ايمن در پيش 2

در خرابات بگوئيد که هشيار کجاست هر که آمد به جهان نقش خرابي دارد 3

نکته ها هست بسي محرم اسرار کجاست آن کس است اهل بشارت که اشارت داند 4

ما کجائيم و ملامتگر بيکار کجاست هر سر موي مرا با تو هزاران کارست 5

کاين دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست باز پرسيد ز گيسوي شکن در شکنش 6

دل زما گوشه گرفت ابروي دلدار کجاست عقل ديوانه شد آن سلسلة مشکين کو 7

عيش بي يار مهيا نشود يار کجاست ساقي و مطرب و مي جمله مهياست ولي 8

فکر معقول بفرما گل بي خار کجاست حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج 9

20 غزل شماره:

مي ز خمخانه بجوش آمد و مي بايد خواست روزه يکسو شد و عيد آمد و دلها برخاست 1

وقت رندي و طرب کردن رندان پيداست نوبة زهد فروشان گران جان بگذشت 2

اين چه عيب است بدين بيخردي وين چه خطاست چه ملامت بود آنرا که چنين باده خورد 3

بهتر از زهد فروشي که درو روي و رياست باده نوشي که درو روي و ريائي نبود 4

آنکه او عالم سرّست بدين حال گواست ما نه رندان ريائيم و حريفان نفاق 5

وآنچه گويند روا نيست نگوئيم رواست فرض ايزد بگذاريم و به کس بد نکنيم 6

باده از خون رزانست نه از خون شماست چه شود گر من و تو چند قدح باده خوريم 7

ور بود نيز چه شد مردم بي عيب کجاست اين چه عيب است کزان عيب خلل خواهد بود 8

21 غزل شماره:

گفت با ما منشين کز تو سلامت برخاست دل و دينم شد و دلبر به ملالت برخاست 1

که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست که شنيدي که درين بزم دمي خوش بنشست 2

پيش عشاق تو شبها به غرامت برخاست شمع اگر زان لب خندان به زبان لافي زد 3

به هواداري آن عارض و قامت برخاست در چمن باد بهاري ز کنار گل و سرو 4

به تماشاي تو آشوب قيامت برخاست مست بگذشتي و از خلوتيان ملکوت 5

سرو سرکش که بناز از قد و قامت برخاست پيش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت 6

کاتش از خرقة سالوس و کرامت برخاست حافظ اين خرقه بينداز مگر جان ببري 7

22 غزل شماره:

سخن شناس نئي جان من خطا اينجاست چو بشنوي سخن اهل دل مگو که خطاست 1

تبارک الله ازين فتنه ها که در سر ماست سرم به دنيي و عقبي فرو نمي آيد 2

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست در اندرون من خسته دل ندانم کيست 3

بنال هان که ازين پرده کار ما به نواست دلم ز پرده برون شد کجائي اي مطرب 4

رخ تو در نظر من چنين خوشش آراست مرا به کار جهان هرگز التفات نبود 5

خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست نخفته ام زخيالي که مي پزد دل من 6

گرم به باده بشوئيد حق به دست شماست چنين که صومعه آلوده شد ز خون دلم 7

که آتشي که نميرد هميشه در دل ماست ازآن به دير مغانم عزيز مي دارند 8

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست چه ساز بود که در پرده مي زد آن مطرب 9

فضاي سينة حافظ هنوز پر ز صداست نداي عشق تو ديشب در اندرون دادند 10

23 غزل شماره:

نسيم موي تو پيوند جان آگه ماست خيال روي تو در هر طريق همره ماست 1

جمال چهرة تو حجت موجه ماست به رغم مدعياني که منع عشق کنند 2

هزار يوسف مصري فتاده درچه ماست ببين که سيب زنخدان تو چه مي گويد 3

گناه بخت پريشان و دست کوته ماست اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد 4

فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست به حاجب در خلوت سراي خاص بگو 5

هميشه در نظر خاطر مرفه ماست به صورت از نظر ما اگرچه محجوبست 6

که سالهاست که مشتاق روي چون مه ماست اگر به سالي حافظ دري زند بگشاي 7

24 غزل شماره:

که به پيمانه کشي شهره شدم روز الست مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست 1

چار تکبير زدم يکسره بر هر چه که هست من همان دم که وضو ساختم از چشمة عشق 2

که به روي که شدم عاشق و از بوي که مست مي بده تا دهمت آگهي از سر قضا 3

نااميد از در رحمت مشو اي باده پرست کمر کوه کم است از کمر مور اينجا 4

زير اين طارم فيروزه کسي خوش ننشست بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد 5

چمن آراي جهان خوشتر ازين غنچه نبست جان فداي دهنش باد که در باغ نظر 6

يعني از وصل تواش نيست بجز باد به دست حافظ از دولت عشق تو سليماني شد 7

25 غزل شماره:

صلاي سرخوشي اي صوفيان باده پرست شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست 1

ببين که جام زجاجي چه طرفه اش بشکست اساس توبه که در محکمي چو سنگ نمود 2

چه پاسبان و چه سلطان چه هوشيار و چه مست بيار باده که دربارگاه استغنا 3

رواق و طاق معيشت چه سربلند و چه پست ازين رباط دو در چون ضرورت است رحيل 3

بلي بحکم بلا بسته اند عهد الست مقام عيش ميسر نميشود بي رنج 4

که نيستيست سرانجام هر کمال که هست بهست و نيست مرنجان ضمير و خوش ميباش 5

به باد رفت و ازو خواجه هيچ طرف نبست شکوه آصفي و اسب باد و منطق طير 6

هوا گرفت زماني ولي بخاک نشست به بال و پر مرو از ره که تير پرتابي 7

که گفتة سخنت مي برند دست بدست زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گويد 8

26 غزل شماره:

پيرهن چاک و غزل خوان و صراحي در دست زلف آشفته و خوي کرده و خندان لب و مست 1

نيم شب دوش به بالين من آمد بنشست نرگسش عربده جوي و لبش افسون کنان 2

گفت اي عاشق ديرينة من خوابت هست سر فراگوش من آورد بآواز حزين 3

کافر عشق بود گر نشود باده پرست عاشقي را که چنين بادة شبگير دهند 4

که ندادند جز اين تحفه به ما روز الست برو اي زاهد و بر درد کشان خرده مگير 5

اگر از خمر بهشت است و گر بادة مست آنچه او ريخت به پيمانة ما نوشيديم 6

اي بسا توبه که چون تو بة حافظ بشکست خندة جام مي و زلف گره گير نگار 7

27 غزل شماره:

مست از مي و ميخواران از نرگس مستش مست در دير مغان آمد يارم قدحي در دست 1

وز قد بلند او بالاي صنوبر پست در نعل سمند او شکل مه نو پيدا 2

وز بهر چه گويم نيست با وي نظرم چون هست آخر به چه گويم هست از خود خبرم چون نيست 3

وافغان ز نظر بازان برخاست چو او بنشست شمع دل دمسازم بنشست چو او برخاست 4

وروسمه کمانکش گشت در ابروي او پيوست گر غاليه خوشبو شد در گيسوي او پيچيد 5

هر چند که نايد باز تيري که بشد از شست باز آي که باز آيد عمر شدة حافظ 6

28 غزل شماره:

که مونس دم صبحم دعاي دولت تست به جان خواجه و حق قديم و عهد درست 1

ز لوح سينه نيارست نقش مهر تو شست سرشک من که ز طوفان نوح دست برد 2

که با شکستگي ارزد بصد هزار درست بکن معامله اي وين دل شکسته بخر 3

که خواجه خاتم جم ياوه کرد و باز نجست زبان مور به آصف دراز گشت و رواست 4

چو لاف عشق زدي سر بباز چابک و چست دلا طمع مبر ز لطف بي نهايت دوست 5

که از دروغ سيه روي گشت صبح نخست به صدق کوش که خورشيد زايد از نفست 6

نمي کني به ترحم نطاق سلسله سست شدم ز دست تو شيداي کوه و دشت و هنوز 7

گناه باغ چه باشد چو اين گياه نرست مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوي 8

29 غزل شماره:

خم گو سر خود گير که خمخانه خراب است مارا زخيال تو چه پرواي شراب است 1

هر شربت عذبم که دهي عين عذاب است گر خمر بهشت است بريزيد که بي دوست 2

تحرير خيال خط او نقش بر آب است افسوس که شد دلبر و در ديدة گريان 3

زين سيل دمادم که درين منزل خواب است بيدار شو اي ديده که ايمن نتوان بود 4

اغيار همي بيند از آن بسته نقاب است معشوق عيان مي گذرد بر تو وليکن 5

در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است گل بر رخ رنگين تو تا لطف عرق ديد 6

دست از سر آبي که جهان جمله سراب است سبز است درو دشت بيا تا نگذاريم 7

کاين گوشه پر از زمزمة چنگ و رباب است در کنج دماغم مطلب جاي نصيحت 8

بس طور عجب لازم ايام شباب است حافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز 9

30 غزل شماره:

راه هزار چاره گر از چارسو ببست زلفت هزار دل به يکي تار مو ببست 1

بگشود نافه اي و در آرزو ببست تا عاشقان به بوي نسيمش دهند جان 2

ابرو نمود و جلوه گري کرد و رو ببست شيدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو 3

اين نقشها نگر که چه خوش در کدو ببست ساقي به چند رنگ مي اندر پياله ريخت 4

با نعره هاي قلقلش اندر گلو ببست يا رب چه غمزه کرد صراحي که خون خم 5

بر اهل وجد و حال در هاي وهو ببست مطرب چه پرده ساخت که در پردة سماع 6

احرام طوف کعبة دل بي وضو ببست حافظ هر آنکه عشق نورزيد و وصل خواست 7

31 غزل شماره:

يار ب اين تأثير دولت در کدامين کوکب است آن شب قدري که گويند اهل خلوت امشب است 1

هر دلي از حلقه در ذکر يارب يارب است تا به گيسوي تو دست ناسزايان کم رسد 2

صد هزارش گردن جان زير طوق غبغب است کشتة چاه زنخدان توام کز هر طرف 3

تاج خورشيد بلندش خاک نعل مرکب است شهسوار من که مه آيينه دار روي اوست 4

در هواي آن عرق تا هست هر روزش تب است عکس خوي بر عارضش بين کافتاب گرم رو 5

زاهدان معذور داريدم که اينم مذهب است من نخواهم کرد ترک لعل يار و جام و مي 6

با سليمان چون برانم من که مورم مرکب است اندر آن ساعت که بر پشت صبا بندند زين 7

قوت جان حافظش در خندة زير لب است آنکه ناوک بر دل من زير چشمي مي زند 8

زاغ کلک من بنام ايزد چه عالي مشرب است آب حيوانش ز منقار بلاغت مي چکد 9

32 غزل شماره:

گشاد کار من اندر کرشمه هاي تو بست خدا چه صورت ابروي دلگشاي تو بست 1

زمانه تا قصب نرگس قباي تو بست مرا و سرو و چمن را به خاک راه نشاند 2

نسيم گل چو دل اندر پي هواي تو بست ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود 3

ولي چه سود که سر رشته در رضاي تو بست مرا به بند تو دوران چرخ راضي کرد 4

که عهد با سر زلف گره گشاي تو بست چو نافه بر دل مسکين من گره مفکن 5

خطا نگر که دل اميد در وفاي توبست تو خود وصال دگر بودي اي نسيم وصال 6

به خنده گفت که حافظ برو که پاي تو بست ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت 7

33 غزل شماره:

چون کوي دوست هست به صحرا چه حاجت است خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است 1

کاخر دمي بپرس که مارا چه حاجت است جانا به حاجتي که ترا هست با خدا 2

آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت است اي پادشاه حسن خدارا بسوختيم 3

در حضرت کريم تمنا چه حاجت است ارباب حاجتيم و زبان سؤال نيست 4

چون رخت از آن تست به يغما چه حاجت است محتاج قصه نيست گرت قصد خون ماست 5

اظهار احتياج خود آنجا چه حاجت است جام جهان نماست ضمير منير دوست 6

گوهر چو دست داد به دريا چه حاجت است آن شد که بار منت ملاح بر دمي 7

احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است اي مدعي برو که مرا با تو کار نيست 8

مي داندت وظيفه تقاضا چه حاجت است اي عاشق گدا چو لب روح بخش يار 9

با مدعي نزاع و محاکا چه حاجت است حافظ تو ختم کن که هنر خود عيان شود 10

34 غزل شماره:

کرم نما و فرودآ که خانه خانة تست رواق منظر چشم من آشيانة تست 1

لطيفه هاي عجب زير دام و دانة تست به لطف خال و خط از عارفان ربودي دل 2

که در چمن همه گلبانگ عاشقانة تست دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد 3

که اين مفرح ياقوت در خزانة تست علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن 4

ولي خلاصة جان خاک آستانة تست به تن مقصرم از دولت ملازمتت 5

در خزانه به مهر تو و نشانة تست من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخي 6

که توسني چو فلک رام تازيانة تست تو خود چه لعبتي اي شهسوار شيرين کار 7

ازين حيل که در انبانة بهانة تست چه جاي من که بلغزد سپهر شعبده باز 8

که شعر حافظ شيرين سخن ترانة تست سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد 9

35 غزل شماره:

مرا فتاد دل از ره ترا چه افتادست برو به کار خود واعظ اين چه فريادست 1

دقيقه ايست که هيچ آفريده نگشاد ست ميان او که خدا آفريده است از هيچ 2

نصيحت همه عالم به گوش من باد ست به کام تا نرساند مرا لبش چون ناي 3

اسير عشق تو از هر دو عالم آزاد ست گداي کوي تو از هشت خلد مستغنيست 4

اساس هستي من زان خراب آباد ست اگر چه مستي عشقم خراب کرد ولي 5

ترا نصيب همين کرد و اين از آن داد ست دلا منال ز بيداد و جور يار که يار 6

کزين فسانه و افسوس مرا بسي ياد ست برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ 7

36 غزل شماره:

دل سودازده از غصه دو نيم افتادست تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست 1

ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست چشم جادوي تو خود عين سواد سحرست 2

نقطة دوده که در حلقة جيم افتادست در خم زلف تو آن خال سيه داني چيست 3

چيست طاوس که در باغ نعيم افتادست زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار 4

خاک راهيست که در دست نسيم افتادست دل من در هوس روي تو اي مونس جان 5

از سر کوي تو زانرو که عظيم افتادست همچو گرد اين تن خاکي نتواند برخاست 6

عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست ساية قد تو بر قالبم اي عيسي دم 7

بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست آنکه جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت 8

اتحاديست که در عهد قديم افتادست حافظ گمشده را با غمت اي يار عزيز 9

37 غزل شماره:

بيار باده که بنياد عمر بر بادست بيا که قصر امل سخت سست بنياد ست 1

ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست غلام همت آنم که زير چرخ کبود 2

سروش عالم غيبم چه مژده ها دادست چه گويمت که به ميخانه دوش مست و خراب 3

نشيمن تو نه اين کنج محنت آبادست که اي بلند نظر شاهباز سدره نشين 4

ندانمت که در اين دامگه چه افتادست ترا ز کنگرة عرش مي زنند صفير 5

که اين حديث ز پير طريقتم يادست نصيحتي کنمت ياد گير و در عمل آر 6

که اين لطيفه عشقم ز رهروي يادست غم جهان مخور و پند من مبر از ياد 7

که بر من و تو در اختيار نگشادست رضا بداده بده و ز جبين گره بگشاي 8

که اين عجوز عروس هزار دامادست مجو درستي عهد از جهان سست نهاد 9

بنال بلبل بيدل که جاي فريادست نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل 10

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست حسد چه مي بري اي سست نظم بر حافظ 11

38 غزل شماره:

وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست بي مهر رخت روز مرا نور نماندست 1

دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم 2

هيهات ازين گوشه که معمور نماندست مي رفت خيال تو زچشم من و مي گفت 3

از دولت هجر تو کنون دور نماندست وصل تو اجل را ز سرم دور هميداشت 4

دور از رخت اين خستة رنجور نماندست نزديک شد آن دم که رقيب تو بگويد 5

چون صبر توان کرد که مقدور نماندست صبرست مرا چارة هجران تو ليکن 6

گر خون جگر ريز که معذور نماندست در هجر تو گر چشم مرا آب روانست 7

ماتم زده را داعية سور نماندست حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده 8

39 غزل شماره:

شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است 1

کت خون ما حلال تر از شير مادر است اي نازنين پسر تو چه مذهب گرفته اي 2

تشخيص کرده ايم و مداوا مقرر است چون نقش غم ز دور بيني شراب خواه 3

دولت در آن سرا و گشايش در آن در است از آستان پير مغان سر چرا کشيم 4

کز هر زبان که ميشنوم نا مکرر است يک قصه بيش نيست غم عشق وين عجب 5

امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است دي وعده داد وصلم و در سر شراب داشت 6

عيبش مکن که خال رخ هفت کشور است شيراز و آب رکني و اين باد خوش نسيم 7

تا آب ما که منبعش الله اکبر است فرق است از آب خضر که ظلمات جاي اوست 8

با پادشه بگوي که روزي مقدر است ما آبروي فقر و قناعت نمي بريم 9

کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو 10

40 غزل شماره:

زان رو که مرا بر در او روي نياز است المنّه الله که در ميکده باز است 1

وان مي که در آنجاست حقيقت نه مجاز است خمها همه در جوش و خروشند زمستي 2

وز ما همه بيچارگي و عجز و نياز است از وي همه مستي و غرور است و تکبر 3

با دوست بگوئيم که او محرم راز است رازي که بر غيرنگفتيم و نگوئيم 4

کوته نتوان کرد که اين قصه دراز است شرح شکن زلف خم اندرخم جانان 5

رخسارة محمود و کف پاي اياز است بار دل مجنون و خم طرة ليلي 6

تا ديدة من بر رخ زيباي تو باز است بر دوخته ام ديده چو باز از همه عالم 7

از قبلة ابروي تو در عين نماز است در کعبة کوي تو هر آن کس که بيايد 8

از شمع بپرسيد که در سوز و گداز است اين مجلسيان سوز دل حافظ مسکين 9

41 غزل شماره:

به بانگ چنگ مخور مي که محتسب تيز است اگر چه باده فرح بخش و باد گل بيز است 1

به عقل نوش که ايام فتنه انگيز است صراحيي و حريفي گرت به چنگ افتد 2

که همچو چشم صراحي زمانه خونريز است در آستين مرقع پياله پنهان کن 3

که موسم ورع و روزگار پرهيز است به آب ديده بشوئيم خرقه ها از مي 4

که صاف اين سرخم جمله دردي آميز است مجوي عيش خوش از دور باژگون سپهر 5

که ريزه اش سر کسري و تاج پرويز است سپهر بر شده پرويز نيست خون افشان 6

بيا که نوبت بغداد و وقت تبريز است عراق و فارس گرفتي به شعر خوش حافظ 7

42 غزل شماره:

خبر دل شنفتنم هوس است حال دل با تو گفتنم هوس است 1

از رقيبان نهفتنم هوس است طمع خام بين که قصة فاش 2

با تو تا روز خفتنم هوس است شب قدري چنين عزيز شريف 3

در شب تار سفتنم هوس است وه که دردانه اي چنين نازک 4

که سحرگه شکفتنم هوس است اي صبا امشبم مدد فرماي 5

خاک راه تو رفتنم هوس است از براي شرف به نوک مژه 6

شعر رندانه گفتنم هوس است همچو حافظ به رغم مدعيان 7

43 غزل شماره:

وقت گل خوش باد کز وي وقت ميخواران خوش است صحن بستان ذوق بخش و صحبت ياران خوشست 1

آري آري طيب انفاس هواداران خوش است از صبا هر دم مشام جان ما خوش مي شود 2

ناله کن بلبل که گلبانگ دل افگاران خوش است ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد 3

دوست را با نالة شبهاي بيداران خوش است مرغ خوشخواران را بشارت باد کاندر راه عشق 4

شيوة رندي و خوشباشي عياران خوش است نيست در بازار عالم خوشدلي ور زانکه هست 5

کاندر اين دير کهن کار سبکباران خوش است از زبان سوسن آزاده ام آمد به گوش 6

تا نپنداري که احوال جهانداران خوش است حافظا ترک جهان گفتن طريق خوشدليست 7

44 غزل شماره:

به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است کنون که بر کف گل جام بادة صاف است 1

چه وقت مدرسه و بحث کشف کشاف است بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گير 2

که مي حرام ولي به ز مال اوقاف است فقيه مدرسه دي مست بود و فتوي داد 3

که هر چه ساقي ما کرد عين الطاف است به درد و صاف ترا حکم نيست خوش درکش 4

که صيت گوشه نشينان ز قاف تا قاف است ببر ز خلق و چو عنقا قياس کار بگير 5

همان حکايت زر دوز و بوريا باف است حديث مدعيان و خيال همکاران 6

نگاهدار که قلاب شهر صراف است خموش حافظ و اين نکته هاي چون زر سرخ 7

45 غزل شماره:

صراحي مي ناب و سفينة غزل است درين زمانه رفيقي که خالي از خلل است 1

پياله گير که عمر عزيز بي بدل است جريده رو که گذرگاه عافيت تنگ است 2

ملالت علما هم زعلم بي عمل است نه من ز بي عملي در جهان ملولم و بس 3

جهان و کار جهان بي ثبات و بي محل است به چشم عقل درين رهگذر پر آشوب 4

که سعد و نحس ز تأثير زهره و زحل است بگير طرة مه چهره اي و قصه مخوان 5

ولي اجل به ره عمر رهزن امل است دلم اميد فراوان به وصل روي تو داشت 6

چنين که حافظ ما مست بادة ازل است به هيچ دور نخواهند يافت هشيارس 7

46 غزل شماره:

سلطان جهانم به چنين روز غلام است گل در بر و مي در کف و معشوق به کام است 1

درمجلس ما ماه رخ دوست تمام است گو شمع مياريد در اين جمع که امشب 2

بي روي تو اي سرو گل اندام حرام است در مذهب ما باده حلال است وليکن 3

چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است گوشم همه بر قولي ني و نغمة چنگ است 4

هر لحظه ز گيسوي تو خوشبوي مشام است در مجلس ما عطر مياميزکه مارا 5

زآنرو که مرا از لب شيرين تو کام است از چاشني قند مگو هيچ وز شکّر 6

همواره مرا کوي خرابات مقام است تا گنج غمت در دل ويرانه مقيم است 7

وز نام چه پرسي که مرا ننگ ز نام است از ننگ چه گوئي که مرا نام ز ننگ است 8

وان کس که چو ما نيست درين شهر کدام است ميخواره و سرگشته و رنديم و نظر باز 9

پيوسته چو ما در طلب عيش مدام است با محتسبم عيب مگوئيد که او نيز 10

کايام گل و ياسمن و عيد صيام است حافظ منشين بي مي و معشوق زماني 11

47 غزل شماره:

دري دگر زدن انديشة تبه دانست به کوي ميکده هر سالي که ره دانست 1

که سرفرازي عالم درين کله دانست زمانه افسر رندي نداد جز به کسي 2

ز فيض جام مي اسرار خانقه دانست بر آستانة ميخانه هر که يافت رهي 3

رموز جام جم از نقش خاک ره دانست هر آنکه راز دو عالم ز خط ساغر خواند 4

که شيخ مذهب ما عاقلي گنه دانست وراي طاعت ديوانگان ز ما مطلب 5

چرا که شيوة آن ترک دل سيه دانست دلم ز نرگس ساقي امان نخواست به جان 6

چنان گريست که ناهيد ديد و مه دانست ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم 7

چه جاي محتسب و شحنه پادشه دانست حديث حافظ و ساغر که مي زند پنهان 8

نمونه اي ز خم طاق بارگه دانست بلند مرتبه شاهي که نه رواق سپهر 9

48 غزل شماره:

گوهر هر کس ازين لعل تواني دانست صوفي از پرتو مي راز نهاني دانست 1

که نه هر کو ورقي خواند معاني دانست قدر مجموعة گل مرغ سحر داند و بس 2

بجز از عشق تو باقي همه فاني دانست عرضه کردم دو جهان بر دل کار افتاده 3

محتسب نيز درين عيش نهاني دانست آن شد اکنون که ز ابناي عوام انديشم 4

ورنه از جانب ما دل نگراني دانست دلبر آسايش ما مصلحت وقت نديد 5

هر که قدر نفس باد يماني دانست سنگ و گل را کُند از يُمن نظر لعل و عقيق 6

ترسم اين نکته به تحقيق نداني دانست اي که از دفتر عقل آيت عشق آموزي 7

هر که غارت گري باد خزاني دانست مي بياور که ننازد به گل باغ جهان 8

ز اثر تربيت آصف ثاني دانست حافظ اين گوهر منظوم که از طبع انگيخت 9

49 غزل شماره:

ماية محتشمي خدمت درويشان است روضة خُلد برين خلوت درويشان است 1

فتح آن در نظر رحمت درويشان است کُنج عزلت که طلسمات عجايب دارد 2

منظري از چمن نزهت درويشان است قصر فردوس که رضوانش به درباني رفت 3

کيميائيست که در صحبت درويشان است آنچه زر مي شود از پرتو آن قلب سياه 4

کبريائيست که در حشمت درويشان است آنکه پيشش بنهد تاج تکبر خورشيد 5

بي تکلف بشنو دولت درويشان است دولتي را که نباشد غم از آسيب زوال 6

سببش بندگي حضرت درويشان است خسروان قبلة حاجات جهانند ولي 7

مظهرش آينة طلعت درويشان است روي مقصود که شاهان به دعا مي طلبند 8

از ازل تا به ابد فرصت درويشان است از کران تا به کران لشکر ظلم است ولي 9

سر و زر در کنف همت درويشان است اي توانگر مفروش اين همه نخوت که ترا 10

خوانده باشي که هم از غيرت درويشان است گنج قارون که فرو مي شود از قعر هنوز 11

منبعش خاک در خلوت درويشان است حافظ از آب حيات ازلي مي خواهي 12

صورت خواجگي و سيرت درويشان است من غلام نظر آصف عهدم کو را 13

50 غزل شماره:

بکش به غمزه که اينش سزاي خويشتن است به دام تو دل مبتلاي خويشتن است 1

به دست باش که خيري بجاي خويشتن است گرت ز دست برآيد مراد خاطر ما 2

شبان تيره مرادم فناي خويشتن است به جانت اي بت شيرين دهن که همچون شمع 3

مکن که آن گل خندان به راي خويشتن است چو راي عشق زدي با تو گفتم اي بلبل 4

که نافه هاش ز بند قباي خويشتن است به مشک چين و چگل نيست بوي گل محتاج 5

که گنج عافيتت در سراي خويشتن است مرو به خانة ارباب بي مروت دهر 6

هنوز بر سر عهد و وفاي خويشتن است بسوخت حافظ و در شرط عشقبازي او 7

51 غزل شماره:

وز پي ديدن او دادن جان کارمن است لعل سيراب به خون تشنه لب يار من است 1

هر که دل بردن او ديد و در انکار من است شرم از آن چشم سيه بادش و مژگان دراز 2

شاه راهيست که منزلگه دلدار من است ساروان رخت به دروازه مبر کان سرکو 3

عشق آن لولي سرمست خريدار من است بندة طالع خويشم که درين قحط وفا 4

فيض يک شمه ز بوي خوش عطار من است طبلة عطر گل و زلف عبير افشانش 5

کاب گلزار تو از اشک چو گلنارمن است باغبان همچو نسيم ز در خويش مران 6

نرگس او که طبيب دل بيمار من است شربت قند و گلاب از لب يارم فرمود 7

يار شيرين سخن نادره گفتار من است آنکه در طرز غزل نکته به حافظ آموخت 8

52 غزل شماره:

غم اين کار نشاط دل غمگين من است روزگاريست که سوداي بتان دين من است 1

وين کجا مرتبة چشم جهان بين من است ديدن روي ترا ديدة جان بين بايد 2

از مه روي تو و اشک چو پروين من است يار من باش که زيب فلک و زينت دهر 3

خلق را ورد زبان مدحت و تحسين من است تا مرا عشق تو تعليم سخن گفتن کرد 4

کين کرامت سبب حشمت و تمکين من است دولت فقر خدايا به من ارزاني دار 5

زانکه منزلگه سلطان دل مسکين من است واعظ شحنه شناس اين عظمت گو مفروش 6

که مغيلان طريقش گل و نسرين من است يا رب اين کعبة مقصود تماشاگه کيست 7

که لبش جرعه کش خسرو شيرين من است حافظ از حشمت پرويز دگر قصه مخوان 8

53 غزل شماره:

دعاي پيرمغان ورد صبحگاه من است منم که گوشة ميخانه خانقاه من است 1

نواي من به سحر آه عذرخواه من است گرم ترانة چنگ صبوح نيست چه باک 2

گداي خاک در دوست پادشاه من است ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله 3

جز اين خيال ندارم خدا گواه من است غرض ز مسجد و ميخانه ام وصال شماست 4

رميدن از در دولت نه رسم و راه من است مگر به تيغ اجل خيمه برکنم ورني 5

فراز مسند خورشيد تکيه گاه من است از آن زمان که برين آستان نهادم روي 6

تو در طريق ادب باش و گو گناه من است گناه اگرچه نبود اختيار ما حافظ 7

54 غزل شماره:

ببين که در طلبت حال مردمان چون است ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است 1

ز جام غم مي لعلي که ميخورم خون است بياد لعل تو و چشم مست ميگونت 2

اگر طلوع کند طالعم همايون است ز مشرق سرکو آفتاب طلعت تو 3

شکنج طُرة ليلي مقام مجنون است حکايت لب شيرين کلام فرهاد ست 4

سخن بگو که کلامت لطيف و موزون است دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوي است 5

که رنج خاطرم از جور دور گردون است ز دور باده به جان راحتي رسان ساقي 6

کنار دامن من همچو رود جيحون است از آن دمي که ز چشمم برفت رود عزيز 7

به اختيار که از اختيار بيرون است چگونه شاد شود اندرون غمگينم 8

چو مفلسي که طلبکار گنج قارون است ز بيخودي طلب يار ميکند حافظ 9

55 غزل شماره:

ز کارستان او يک شمه اين است خم زلف تو دام کفر و دين است 1

حديث غمزه ات سحر مبين است جمالت معجز حسن است ليکن 2

که دايم با کمال اندر کمين است ز چشم شوخ تو جان کي توان برد 3

که در عاشق کشي سحرآفرين است بر آن چشم سيه صد آفرين باد 4

که چرخ هشتمش هفتم زمين است عجب علميست علم هيئت عشق 5

حسابش با کرام الکاتبين است تو پنداري که بدگو رفت و جان برد 6

که دل برد و کنون در بند دين است مشو حافظ ز کيد زلفش ايمن 7

56 غزل شماره:

ديده آيينه دار طلعت اوست دل سراپردة محبت اوست 1

گردنم زير بار منت اوست من که سر در نياورم به دوکون 2

فکر هر کس به قدر همت اوست تو و طوبي و ما و قامت يار 3

همه عالم گواه عصمت اوست گر من آلوده دامنم چه عجب 4

پرده دار حريم حرمت اوست من که باشم در آن حرم که صبا 5

زانکه اين گوشه جاي خلوت اوست بي خيالش مبادمنظر چشم 6

ز اثر رنگ و بوي صحبت اوست هر گل نو که شد چمن آراي 7

هر کسي پنج روز نوبت اوست دور مجنون گذشت و نوبت ماست 8

هر چه دارم ز يمن همت اوست ملکت عاشقي و گنج طرب 9

غرض اندر ميان سلامت اوست من و دل گر فدا شديم چه باک 10

سينه گنجينة محبت اوست فقر ظاهر مبين که حافظ را 11

57 غزل شماره:

چشم ميگون لب خندان دل خرم با اوست آن سيه چرده که شيريني عالم با اوست 1

او سليمان زمان است که خاتم با اوست گرچه شيرين دهنان پادشهانند ولي 2

لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست روي خوب است و کمال هنر و دامن پاک 3

سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست خال مشکين که بدان عارض گندم گون است 4

چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست دلبرم عزم سفر کرد خدا را ياران 5

کشت ما را و دم عيسي مريم با اوست با که اين نکته توان گفت که آن سنگين دل 6

زانکه بخشايش بس روح مکرم با اوست حافظ از معتقدان است گرامي دارش 7

58 غزل شماره:

که هر چه بر سر ما مي رود ارادت اوست سر ارادت ما و آستان حضرت دوست 1

نهادم آينه ها در مقابل رخ دوست نظير دوست نديدم اگرچه از مه و مهر 2

که چون شکنج ورقهاي غنچه تو بر توست صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد 3

بسا سرا که در اين کارخانه سنگ و سبوست ز من سبوکش اين دير رند سوزم و بس 4

که باد غاليه سا گشت و خاک عنبر بوست مگر تو شانه زدي زلف عنبر افشان را 5

فداي قد تو هر سروبن که بر لب جوست نثار روي تو هر برگ گل که در چمن است 6

چه جاي کلک بريده زبان بيهده گوست زبان ناطقه در وصف شوق نالانست 7

چرا که حال نکو در قفاي فال نکوست رخ تو در دلم آمد مراد خواهم يافت 8

که داغ دار ازل همچو لالة خودروست نه اين زمان دل حافظ در آتش هوس است 9

59 غزل شماره:

کردم جنايتي و اميدم به عفو اوست دارم اميد عاطفتي از جناب دوست 1

گرچه پري وش است وليکن فرشته خوست دانم که بگذرد ز سر جرم من که او 2

دراشک ما چو ديد روان گفت کاين چه جوست چندان گريستيم که هر کس که برگذشت 3

موي است آن ميان و ندانم که آن چه موست هيچ است آن دهان و نبينم ازو نشان 4

از ديده ام که دم به دمش کار شست و شوست دارم عجب ز نقش خيالش که چون نرفت 5

با زلف دلکش تو که را روي گفت و گوست بي گفت و گوي زلف تو دل را همي کشد 6

زان بوي در مشام دل من هنوز بوست عمريست تا ز زلف تو بوئي شنيده ام 7

بر بوي زلف يار پريشانيت نکوست حافظ بد است حال پريشان تو ولي 8

60 غزل شماره:

آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست آن پيک نامور که رسيد از ديار دوست 1

خوش مي کند حکايت عز و وقار دوست خوش مي دهد نشان جلال و جمال يار 2

زين نقد قلب خويش که کردم نثار دوست دل دادمش به مژده و خجلت همي برم 3

بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست شکر خدا که از مدد بخت کار ساز 4

در گردشند بر حسب اختيار دوست سير سپهر و دور قمر را چه اختيار 5

ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند 6

زان خاک نيکبخت که شد رهگذار دوست کحل الجواهري به من آراي نسيم صبح 7

تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست مائيم و آستانة عشق و سر نياز 8

منت خداي را که نيم شرمسار دوست دشمن بقصد حافظ اگر دم زند چه باک 9

61 غزل شماره:

بيار نفحه اي از گيسوي معنبر دوست صبا اگر گذري افتدت به کشور دوست 1

اگر به سوي من آري پيامي از بر دوست بجان او که به شکرانه جان برافشانم 2

براي ديده بياور غباري از در دوست وگر چنانکه دران حضرتت نباشد بار 3

مگر به خواب ببينم خيال منظر دوست من گدا و تمناي وصل او هيهات 4

ز حسرت قد و بالاي چون صنوبر دوست دل صنوبريم همچو بيد لرزان است 5

به عالمي نفروشيم موئي از سر دوست اگرچه دوست به چيزي نمي خرد مارا 6

چو هست حافظ مسکين غلام و چاکر دوست چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد 7

62 غزل شماره:

تا کنم جان از سر رغبت فداي نام دوست مرحبا اي پيک مشتاقان بده پيغام دوست 1

طوطي طبعم ز عشق و شکر و بادام دوست واله و شيداست دايم همچو بلبل در قفس 2

بر اميد دانه اي افتاده ام در دام دوست زلف او دام است و خالش دانة آن دام من 3

هر که چون من در ازل يک جرعه خورد از جام دوست سر زمستي برنگيرد تا به صبح روز حشر 4

دردسر باشد نمودن بيش ازين ابرام دوست بس نگويم شمه اي از شرح شوق خود از آنک 5

خاک راهي کان مشرف گردد از اقدام دوست گر دهد دستم کشم در ديده همچون توتيا 6

ترک کام خود گرفتم تا برآيد کام دوست ميل من سوي وصال و قصد او سوي فراق 7

زانکه درماني ندارد درد بي آرام دوست حافظ اندر درد او مي سوز و بي درمان بساز 8

63 غزل شماره:

در غنچه اي هنوز و صدت عندليب هست روي تو کس نديد و هزارت رقيب هست 1

چون من در آن ديار هزاران غريب هست گر آمدم به کوي تو چندان غريب نيست 2

هر جا که هست پرتو روي حبيب هست در عشق خانقاه و خرابات فرق نيست 3

ناقوس دير راهب و نام صليب هست آنجا که کار صومعه را جلوه مي دهند 4

اي خواجه درد نيست وگرنه طبيب هست عاشق که شد که يار به حالش نظر نکرد 5

هم قصه اي غريب و حديثي عجيب هست فرياد حافظ ازين همه آخر به هرزه نيست 6

64 غزل شماره:

زبان خموش وليکن دهان پر از عربيست اگر چه عرض هنرپيش يار بي ادبيست 1

بسوخت ديده ز حيرت که اين چه بوالعجبيست پري نهفته رخ و ديو در کرشمة حُسن 2

چراغ مصطفوي باشرار بولهبيست در اين چمن گل بي خار کس نچيد آري 3

که کام بخشي او را بهانه بي سببيست سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد 4

مرا که مصطبه ايوان و پاي خم طنبيست به نيم جو نخرم طاق خانقاه و رباط 5

که در نقاب زجاجي و پردة عنبيست جمال دختر رز نور چشم ماست مگر 6

کنون که مست خرابم صلاح بي ادبيست هزار عقل و ادب داشتم من اي خواجه 7

به گرية سحري و نياز نيم شبيست بيار مي که چو حافظ هزارم استظهار 8

65 غزل شماره:

ساقي کجاست گو سبب انتظار چيست خوشتر ز عيش و صحبت و باغ و بهار چيست 1

کس را وقوف نيست که انجام کار چيست هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار 2

غمخوار خويش باش غم روزگار چيست پيوند عمر بسته بموئيست هوش دار 3

جز طرف جويبار و مي خوشگوار چيست معني آب زندگي و روضة ارم 4

ما دل به عشوة که دهيم اختيار چيست مستور و مست هر دو چو از يک قبيله اند 5

اي مدعي نزاع تو با پرده دار چيست راز درون پرده چه داند فلک خموش 6

معني عفو و رحمت آمرزگار چيست سهو و خطاي بنده گرش اعتبار نيست 7

تا در ميانه خواستة کردگار چيست زاهد شراب کوثر و حافظ پياله خواست 8

66 غزل شماره:

که ما دو عاشق زاريم و کار ما زاريست بنال بلبل اگر با منت سر ياريست 1

چه جاي دم زدن نافه هاي تاتاريست در آن زمين که نسيمي وزد ز طرة دوست 2

که مست جام غروريم و نام هشياريست بيار باده که رنگين کنيم جامة زرق 3

که زير سلسله رفتن طريق عياريست خيال زلف تو پختن نه کار هر خاميست 4

که نام آن نه لب لعل و خط زنگاريست لطيفه ايست نهاني که عشق ازو خيزد 5

هزار نکته درين کار و بار دلداريست جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال 6

قباي اطلس آن کس که از هنر عاريست قلندران حقيقت به نيم جو نخرند 7

عروج بر فلک سروري به دشواريست بر آستان تو مشکل توان رسيد آري 8

زهي مراتب خوابي که به ز بيداريست سحر کرشمة چشمت به خواب مي ديدم 9

که رستگاري جاويد درکم آزاريست دلش بناله ميازار و ختم کن حافظ 10

67 غزل شماره:

جان ما سوخت بپرسيد که جانانة کيست يا رب اين شمع دلفروز ز کاشانة کيست 1

تا در آغوش که مي خسبد و همخانة کيست حاليا خانه برانداز دل و دين من است 2

راح روح که و پيمان ده پيمانة کيست بادة لعل لبش کز لب من دور مباد 3

باز پرسيد خدا را که به پروانة کيست دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو 4

که دل نازک او مايل افسانة کيست مي دهد هر کسش افسوني و معلوم نشد 5

درّ يکتاي که و گوهر يکدانة کيست يا رب آن شاه وش ماه رخ زهره جبين 6

زير لب خنده زنان گفت که ديوانة کيست گفتم آه از دل ديوانة حافظ بي تو 7

68 غزل شماره:

حال هجران تو چه داني که چه مشکل حاليست ماهم اين هفته برون رفت و به چشمم ساليست 1

عکس خود ديد گمان برد که مشکين خاليست مردم ديده زلف رخ او در رخ او 2

گرچه در شيوه گري هر مژه اش قتاليست مي چکد شير هنوز از لب همچون شکرش 3

وه که در کار غريبان عجبت اهماليست اي که انگشت نمائي به کرم در همه شهر 4

که دهان تو درين نکته خوش استدلاليست بعد از اينم نبود شايبه در جوهر فرد 5

نيت خير مگردان که مبارک فاليست مژده دادند که بر ما گذري خواهي کرد 6

حافظ خسته که از ناله تنش چون ناليست کوه اندوه فراقت به چه حالت بکشد 7

69 غزل شماره:

در رهگذر کيست که دامي ز بلا نيست کس نيست که افتادة آن زلف دوتا نيست 1

همراه تو بودن گنه از جانب ما نيست چون چشم تو دل مي برد از گوشه نشينان 2

حقّا که چنين است و درين روي و ريا نيست روي تو مگر آينة لطف الهيست 3

مسکين خبرش از سر و در ديده حيا نيست نرگس طلبيد شيوة چشم تو زهي چشم 4

شب نيست که صد عربده با باد صبا نيست از بهر خدا زلف مپيراي که ما را 5

در بزم حريفان اثر نور و صفا نيست باز آي که بي روي تو اي شمع دلفروز 6

جانا مگر اين قاعده در شهر شما نيست تيمار غريبان اثر ذکر جميل است 7

گفتا غلطي خواجه درين عهد وفا نيست دي مي شد و گفتم صنما عهد به جاي آر 8

در هيچ سري نيست که سرّي ز خدا نيست گر پير مغان مرشد من شد چه تفاوت 9

با هيچ دلاور سپر تير قضا نيست عاشق چه کند گر نکشد بار ملامت 10

جز گوشة ابروي تو محراب دعا نيست در صومعة زاهد و در خلوت صوفي 11

فکرت مگر از غيرت قرآن و خدا نيست اي چنگ فرو برده به خون دل حافظ 12

70 غزل شماره:

دل سرگشتة ما غير ترا ذاکر نيست مردم ديدة ما جز به رخت ناظر نيست 1

گرچه از خون دل ريش دمي طاهر نيست اشکم احرام طواف حرمت مي بندد 2

طاير سدره اگر در طلبت طاير نيست بستة دام و قفس باد چو مرغ وحشي 3

مکنش عيب که بر نقد روان قادر نيست عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار 4

هر که را در طلبت همت او قاصر نيست عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد 5

زانکه در روح فزائي چو لبت ماهر نيست از روان بخشي عيسي نزنم دم هرگز 6

کي توان گفت که بر داغ دلم صابر نيست من که در آتش سوداي تو آهي نزنم 7

که پريشاني اين سلسله را آخر نيست روز اول که سر زلف تو ديدم گفتم 8

کيست آن کش که سر پيوند تو در خاطر نيست سر پيوند تو تنها نه دل حافظ راست 9

71 غزل شماره:

در حق ما هر چه گويد جاي هيچ اکراه نيست زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نيست 1

در صراط مستقيم اي دل کسي گمراه نيست در طريقت هر چه پيش سالک آيد خير اوست 2

عرصة شطرنج رندان را مجال شاه نيست تا چه بازي رخ نمايد بيدقي خواهيم راند 3

زين معما هيچ دانا در جهان آگاه نيست چيست اين سقف بلند سادة بسيار نقش 4

کاين همه زخم نهان هست و مجال آه نيست اين چه استغناست يا رب وين چه قادر حکمت است 5

کاندرين طغرا نشان حسبه لله نيست صاحب ديوان ما گوئي نمي داند حساب 6

کبر و ناز و حاجب و دربان بدين درگاه نيست هر که خواهد گو بيا و هر چه خواهد گو بگو 7

خود فروشان را به کوي مي فروشان راه نيست بر در ميخانه رفتن کار يک رنگان بود 8

ور نه تشريف تو بر بالاي کس کوتاه نيست هر چه هست از قامت ناساز بي اندام ماست 9

ور نه لطف شيخ و زاهد گاه هست و گاه نيست بندة پير خراباتم که لطفش دائم است 10

عاشق دردي کش اندر بند مال و جاه نيست حافظ ار بر صدر نننشيند ز عالي مشربيست 11

72 غزل شماره:

آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نيست راهيست راه عشق که هيچش کناره نيست 1

در کار خير حاجت هيچ استخاره نيست هر گه که دل بعشق دهي خوش دمي بود 2

کان شحنه در ولايت ما هيچ کاره نيست ما را ز منع عقل مترسان و مي بيار 3

جانا گناه طالع و جرم ستاره نيست از چشم خود بپرس که مارا که مي کشد 4

هر ديده جاي جلوة آن ماه پاره نيست او را بچشم پاک توان ديد چون هلال 5

چون راه گنج بر همه کس آشکاره نيست فرصت شمر طريقة رندي که اين نشان 6

حيران آن دلم که کم از سنگ خاره نيست نگرفت در تو گرية حافظ به هيچ رو 7

73 غزل شماره:

منت خاک درت بر بصري نيست که نيست روشن از پرتو رويت نظري نيست که نيست 1

سرّ گيسوي تو در هيچ سري نيست که نيست ناظر روي تو صاحب نظرانندآري 2

خجل از کردة خود پرده دري نيست که نيست اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب 3

سيل خيز از نظرم رهگذري نيست که نيست تا به دامن ننشيند ز نسيمش گردي 4

با صبا گفت و شنيدم سحري نيست که نيست تا دم از شام سر زلف تو هرجا نزنند 5

بهره مند از سرکويت دگري نيست که نيست من ازين طالع شوريده به رنجم ور ني 6

غرق آب و عرق اکنون شکري نيست که نيست از حياي لب شيرين تو اي چشمة نوش 7

ور نه در مجلس رندان خبري نيست که نيست مصلحت نيست که از پرده برون افتد راز 8

آه ازين راه که دروي خطري نيست که نيست شير در بادية عشق تو روباه شود 9

زير صد منّت او خاک دري نيست که نيست آب چشمم که برو منت خاک در تست 10

ورنه از ضعف در آنجا اثري نيست که نيست از وجودم قدري نام و نشان هست که هست 11

در سراپاي وجودت هنري نيست که نيست غير ازين نکته که حافظ ز تو نا خشنودست 12

74 غزل شماره:

باده پيش آر که اسباب جهان اين همه نيست حاصل کارگه کون و مکان اين همه نيست 1

غرض اين است وگرنه دل و جان اين همه نيست از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است 2

که چو خوش بنگري اي سرو روان اين همه نيست منّت سدره و طوبي ز پي سايه مکش 3

ور نه با سعي و عمل باغ جنان اين همه نيست دولت آن است که بي خون دل آيد به کنار 4

خوش بياساي زماني که زمان اين همه نيست پنج روزي که درين مرحله مهلت داري 5

فرصتي دان که ز لب تا به دهان اين همه نيست بر لب بحر فنا منتظريم اي ساقي 6

که ره از صومعه تا دير مغان اين همه نيست زاهد ايمن مشو از بازي غيرت زنهار 7

ظاهرأ حاجت تقرير و بيان اين همه نيست دردمندي من سوختة زارو نزار 8

پيش رندان رقم سود و زيان اين همه نيست نام حافظ رقم نيک پذيرفت ولي 9

75 غزل شماره:

تاب آن زلف پريشان تو بي چيزي نيست خواب آن نرگس فتان تو بي چيزي نيست 1

اين شکرگرد نمکدان تو بي چيزي نيست از لبت شير روان بود که من مي گفتم 2

در کمان ناوک مژگان تو بي چيزي نيست جان درازي تو بادا که يقين مي دانم 3

اي دل اين ناله و افغان تو بي چيزي نيست مبتلائي به غم محنت و اندوه فراق 4

اي گل اين چاک گريبان تو بي چيزي نيست دوش باد از سر کويش به گلستان بگذشت 5

حافظ اين ديدة گريان تو بي چيزي نيست درد عشق ارچه دل از خلق نهان مي دارد 6

76 غزل شماره:

سر مرا به جز اين در حواله گاهي نيست جز آستان توام در جهان پناهي نيست 1

که تيغ ما به جز از ناله اي و آهي نيست عدو چو تيغ کشد من سپر بيندازم 2

کزين بهم به جهان هيچ رسم و راهي نيست چرا از کوي خرابات روي برتابم 3

بگو بسوز که بر من به برگ کاهي نيست زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر 4

که از شراب غرورش به کس نگاهي نيست غلام نرگس جماش آن سهي سروم 5

که در شريعت ما غير ازين گناهي نيست مباش در پي آزار و هرچه خواهي کن 6

که نيست بر سر راهي که دادخواهي نيست عنان کشيده رو اي پادشاه کشور حسن 7

به از حمايت زلفش مرا پناهي نيست چنين که از همه سو دام راه مي بينم 8

که کارهاي چنين حد هر سياهي نيست خزينة دل حافظ به زلف و خال مده 9

77 غزل شماره:

واندران برگ و نوا خوش ناله هاي زار داشت بلبلي برگ گلي خوش رنگ در منقار داشت 1

گفت مارا جلوة معشوق در اين کار داشت گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست 2

پادشاهي کامران بود از گدائي عار داشت يار اگر ننشست با ما نيست جاي اعتراض 3

خرم آن کز نازنينان بخت برخوردار داشت در نمي گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست 4

کاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت خيز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنيم 5

شيخ صنعان خرقه رهن خانة خمار داشت گرمريد راه عشقي فکر بد نامي مکن 6

ذکر تسبيح ملک در حلقة زنّار داشت وقت آن شيرين قلندر خوش که در اطوار سير 7

شيوة جنّات تجري تحتهاالانهار داشت چشم حافظ زير بام قصر آن حوري سرشت 8

78 غزل شماره:

بشکست عهد و زغم ما هيچ غم نداشت ديدي که يار جز سر جور و ستم نداشت 1

افکند و گشت و عزت صيد حرم نداشت يا رب مگيرش ار چه دل چون کبوترم 2

حاشا که رسم لطف و طريق کرم نداشت بر من جفا ز بخت من آمد و گريه يار 3

هر جا که رفت هيچ کسش محترم نداشت با اين همه هر آنکه نه خواري کشيد ازو 4

انکار ما مکن که چنين جام جم نداشت ساقي بيار باده و با محتسب بگو 5

مسکين بريد وادي و ره در حرم نداشت هر راه رو که ره به حريم درش نبرد 6

هيچش هنر نبود خبر نيز هم نداشت حافظ ببر تو گوي فصاحت که مدعي 7

79 غزل شماره:

من و شراب فرح بخش و يار حور سرشت کنون که مي دمد از بوستان نسيم بهشت 1

که خيمه ساية ابرست و بزمگه لب کشت گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز 2

نه عاقلست که نسيه خريد و نقد بهشت چمن حکايت اردي بهشت مي گويد 3

بر آن سرست که از خاک ما بسازد خشت به مي عمارت دل کن که اين جهان خراب 4

چو شمع صومعه افروزي از چراغ کنشت وفا مجوي ز دشمن که پرتوي ندهد 5

که آگهست که تقدير بر سرش چه نوشت مکن به نامه سياهي ملامت من مست 6

که گرچه غرق گناهست ميرود به بهشت قدم دريغ مدار از جنازة حافظ 7

80 غزل شماره:

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت عيب رندان مکن اي زاهد پاکيزه سرشت 1

هر کسي آن درود عاقبت کار که کشت من اگر نيکم و گر بد تو برو خود را باش 2

همه جا خانة عشق است چه مسجد چه کنشت همه کس طالب يارند چه هشيار و چه مست 3

مدعي گر نکند فهم سخن گو سر و خشت سر تسليم من و خشت در ميکده ها 4

تو پس پرده چه داني که که خوبست و که زشت نا اميدم مکن از سابقة لطف ازل 5

پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت نه من از پردة تقوي به در افتادم و بس 6

يکسر از کوي خرابات برندت به بهشت حافظا روز اجل گر به کف آري جامي 7

81 غزل شماره:

ناز کم کن که درين باغ بسي چون تو شکفت صبحدم مرغ چمن با گل نوخواسته گفت 1

هيچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت گل بخنديد که از راست نرنجيم ولي 2

اي بسا درّ که به نوک مژه ات بايد سفت گر طمع داري از آن جام مرصع مي لعل 3

هر که خاک در ميخانه به رخساره نرفت تا ابد بوي محبت به مشامش نرسد 4

زلف سنبل به نسيم سحري مي آشفت در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا 5

گفت افسوس که آن دولت بيداربخفت گفتم اي مسند جم جام جهان بينت کو 6

ساقيا مي ده و کوتاه کن اين گفت و شنفت سخن عشق نه آن است که آيد بزبان 7

چکند سوز غم عشق نيارست نهفت اشک حافظ خرد و صبر به دريا انداخت 8

82 غزل شماره:

آيا چه خطا ديدکه از راه خطا رفت آن ترک پري چهره که دوش از بر ما رفت 1

کس واقف ما نيست که از ديده چها رفت تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بين 2

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش 3

سيلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت دور از رخ تو دم به دم از گوشة چشمم 4

در درد بمرديم چو از دست دوا رفت از پاي فتاديم چو آمد غم هجران 5

عمريست که عمرم همه در کار دعا رفت دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت 6

در سعي چه کوشيم چو از مروه صفا رفت احرام چه بنديم چو آن قبله نه اينجاست 7

هيهات که رنج تو ز قانون شفا رفت دي گفت طبيب از سر حسرت چو مرا ديد 8

زان پيش که گويند که از دار فنا رفت اي دوست به پرسيدن حافظ قدمي نه 9

83 غزل شماره:

ور ز هندوي شما بر ما جفائي رفت رفت گر ز دست زلف مشکينت خطائي رفت رفت 1

جور شاه کامران گر بر گدائي رفت رفت برق عشق از خرمن پشمينه پوشي سوخت سوخت 2

هر کدورت را که بيني چون صفائي رفت رفت در طريقت رنجش خاطر نباشد مي بيار 3

گر ملالي بود بود و گر خطائي رفت رفت عشق بازي را تحمل بايد اي دل پاي دار 4

ور ميان جان و جانان ماجرائي رفت رفت گر دلي از غمزة دلدار باري برد برد 5

گر ميان همنشينان ناسزائي رفت رفت از سخن چينان ملالتها پديد آمد ولي 6

پاي آزادي چه بندي گر به جائي رفت رفت عيب حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه 7

84 غزل شماره:

در ده قدح که موسم ناموس و نام رفت ساقي بيار باده که ماه صيام رفت 1

عمري که بي حضور صراحي و جام رفت وقت عزيز رفت بيا تا قضا کنيم 2

در عرصة خيال که آمد کدام رفت مستم کن آنچنان که ندانم ز بيخودي 3

در مصطبه دعاي تو هر صبح و شام رفت بر بوي آنکه جرعة جامت به ما رسد 4

تا بوئي از نسيم مي اش در مشام رفت دل را که مرده بود حياتي به جان رسيد 5

رند از ره نياز به دارالسّلام رفت زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه 6

قلب سياه بود از آن در حرام رفت نقد دلي که بود مرا صرف باده شد 7

مي ده که عمر در سر سوداي خام رفت در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود 8

گم گشته اي که بادة نابش به کام رفت ديگر مکن نصيحت حافظ که ره نيافت 9

85 غزل شماره:

روي مه پيکر او سير نديديم و برفت شربتي از لب لعلش نچشيديم و برفت 1

بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت گوئي از صحبت ما نيک به تنگ آمده بود 2

وز پي اش سورة اخلاص دميديم و برفت بس که ما فاتحه و حرز يماني خوانديم 3

ديدي آخر که چنين عشوه خريديم و برفت عشوه دادند که بر ما گذري خواهي کرد 4

در گلستان وصالش نچميديم و برفت شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن 5

کاي دريغا به وداعش نرسيديم و برفت همچو حافظ همه شب ناله و زاري کرديم 6

86 غزل شماره:

کار چراغ خلوتيان باز در گرفت ساقي بيا که يار ز رخ پرده بر گرفت 1

وين پير سالخورده جواني ز سر گرفت آن شمع سرگرفته دگر چهره بر فروخت 2

وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت آن عشوه داد که عشق که مفتي زره برفت 3

گوئي که پستة تو سخن در شکر گرفت زنهار از آن عبادت شيرين دلفريب 4

عيسي دمي خدا بفرستاد و برگرفت بار غمي که خاطر ما خسته کرده بود 5

چون تو در آمدي پي کاري دگر گرفت هر سر و قد که بر مه و خور حسن ميفروخت 6

کوته نظر ببين که سخن مختصر گرفت زين قصه هفت گنبد افلاک پرصداست 7

تعويذ کرد شعر تو را و به زر گرفت حافظ تو اين سخن ز که آموختي که بخت 8

87 غزل شماره:

آري به اتفاق جهان مي توان گرفت حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت 1

شکر خدا که سرّ دلش در زبان گرفت افشاي راز خلوتيان خواست کرد شمع 2

خورشيد شعله ايست که در آسمان گرفت زين آتش نهفته که در سينة من است 3

از غيرت صبا نفسش در دهان گرفت ميخواست گل که دم زند از رنگ و بوي دوست 4

دوران چو نقطه عاقبتم در ميان گرفت آسوده برکنار چو پرگار مي شدم 5

کاتش ز عکس عارض ساقي در آن گرفت آن روز شوق ساغرمي خرمنم بسوخت 6

زين فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت خواهم شدن به کوي مغان آستين فشان 7

از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت مي خور که هر که آخر کار جهان بديد 8

کان کس که پخته شد مي چون ارغوان گرفت بر برگ گل به خون شقايق نوشته اند 9

حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت حافظ چو آب لطف ز نظم تو مي چکد 10

88 غزل شماره:

فراق يار نه آن مي کند که بتوان گفت شنيده ام سخني خوش که پير کنعان گفت 1

کنايتي است که از روزگار هجران گفت حديث هول قيامت که گفت واعظ شهر 2

که هر چه گفت بريد صبا پريشان گفت نشان يار سفر کرده از که پرسم باز 3

به ترک صحبت ياران خود چه آسان گفت فغان که آن مه نامهربان مهرگسل 4

که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت من و مقام رضا بعد ازين و شکر رقيب 5

که تخم خوشدلي اين است پير دهقان گفت غم کهن به می سالخورده دفع کنيد 6

که اين سخن به مثل باد با سليمان گفت گره به باد مزن گر چه بر مراد رود 7

ترا که گفت که اين زال ترک دستان گفت به مهلتي که سپهرت دهد ز راه مرو 8

قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت مزن ز چون و چرا دم که بندة مقبل 9

من اين نگفته ام آن کس که گفت بهتان گفت که گفت حافظ از انديشة تو آمد باز 10

89 غزل شماره:

بازآيد و برهاندم از بند ملامت يا رب سببي ساز که يارم به سلامت 1

تا چشم جهان بين کنمش جاي اقامت خاک ره آن يار سفر کرده بياريد 2

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت فرياد که از شش جهتم راه ببستند 3

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت امروز که در دست توام مرحمتي کن 4

ما با تو نداريم سخن خير و سلامت اي آنکه به تقرير و بيان دم زني از عشق 5

کاين طايفه از کشته ستانند غرامت درويش مکن ناله ز شمشير احبا 6

بر مي شکند گوشة محراب امامت در خرقه زن آتش که خم ابروي ساقي 7

بيداد لطيفان همه لطفست و کرامت حاشا که من از جور جفاي تو بنالم 8

پيوسته شد اين سلسله تا روز قيامت کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ 9

90 غزل شماره:

بنگر که از کجا به کجا مي فرستمت اي هدهد صبا به سبا مي فرستمت 1

ز اينجا به آشيان وفا مي فرستمت حيف است طايري چون تو در خاکدان غم 2

مي بينمت عيان و دعا مي فرستمت در راه عشق مرحلة قرب و بعد نيست 3

در صحبت شمال و صبا مي فرستمت هر صبح و شام قافله اي از دعاي خير 4

جان عزيز خود به نوا مي فرستمت تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب 5

مي گويمت دعا و ثنا مي فرستمت اي غايب از نظر که شدي همنشين دل 6

کايينة خداي نما مي فرستمت در روي خود تفرج صنع خداي کن 7

قول و غزل به ساز و نوا مي فرستمت تا مطربان ز شوق منت آگهي دهند 8

با درد صبر کن که دوا مي فرستمت ساقي بيا که هاتف غيبم به مژده گفت 9

بشتاب هان که اسب و قبا مي فرستمت حافظ سرود مجلس ما ذکر خير تست 10

91 غزل شماره:

جانم بسوختي و به دل دوست دارمت اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت 1

باور مکن که دست ز دامن بدارمت تا دامن کفن نکشم زير پاي خاک 2

دست دعا برآرم و در گردن آرمت محراب ابرويت بنما تا سحرگهي 3

صد گونه جادوئي بکنم تا بيارمت گر بايدم شدن سوي هاروت بابلي 4

بيمار بازپرس که در انتظارمت خواهم که پيش ميرمت اي بي وفا طبيب 5

بربوي تخم مهر که در دل بکارمت صد جوي آب بسته ام از ديده بر کنار 6

منت پذير غمزة خنجر گذارمت خونم بريخت و زغم عشقم خلاص داد 7

تخم محبت است که در دل بکارمت مي گريم و مرادم ازين سيل اشکبار 8

در پاي دم به دم گهر از ديده بارمت بارم ده از کرم سوي خود تا بسوز دل 9

في الجمله مي کني و فرو مي گذارمت حافظ شراب و شاهد و رندي نه وضع تست 10

92 غزل شماره:

خوش خرامان شو که پيش قد رعنا ميرمت مير من خوش ميروي کاندر سر و پا ميرمت 1

خوش تقاضا مي کني پيش تقاضا ميرمت گفته بودي کي بميري پيش من تعجيل چيست 2

گو که بخرامد که پيش سرو بالا ميرمت عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقي کجاست 3

گو نگاهي کن که پيش چشم شهلا ميرمت آنکه عمري شدکه تا بيمارم از سوداي او 4

گاه پيش درد و گه پيش مداوا ميرمت گفته اي لعل لبم هم درد بخشد هم دوا 5

دارم اندر سر خيال آنکه در پا ميرمت خوش خرامان مي روي چشم بد از روي تو دور 6

اي همه جاي تو خوش پيش همه جا ميرمت گرچه جاي حافظ اندر خلوت وصل تو نيست 7

93 غزل شماره:

حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت چه لطف بود که ناگاه رشحة قلمت 1

که کارخانة دوران مباد بي رقمت به نوک خامه رقم کرده اي سلام مرا 2

که در حساب خرد نيست سهو بر قلمت نگويم از من بيدل به سهو کردي ياد 3

که داشت دولت سرمد عزيز و محترمت مرا ذليل مگردان به شکر اين نعمت 4

که گر سرم برود برندارم از قدمت بيا که با سر زلفت قرار خواهم کرد 5

که لاله بر دمد از خاک کشتگان غمت ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتي 6

چو مي دهند زلال خضر ز جام جمت روان تشنة ما را به جرعه اي درياب 7

که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت هميشه وقت تو اي عيسي صبا خوش باد 8

94 غزل شماره:

گر نکته دان عشقي بشنو تو اين حکايت زان يار دلنوازم شکريست با شکايت 1

يا رب مباد کس را مخدوم بي عنايت بي مزد بود و منت هر خدمتي که کردم 2

گوئي ولي شناسان رفتند ازين ولايت رندان تشنه لب را آبي نمي دهد کس 3

سرها بريده بيني بي جرم و بي جنايت در زلف چون کمندش اي دل مپيچ کانجا 4

جانا روا نباشد خونريز را حمايت چشمت به غمزه ما را خون خورد و مي پسندي 5

از گوشه اي برون آي اي کوکب هدايت در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود 6

زنهار ازين بيابان وين راه بي نهايت از هر طرف که رفتم جز وحشتم نيفزود 7

يک ساعتم بگنجان در ساية عنايت اي آفتاب خوبان مي جوشد اندرونم 8

کش صد هزار منزل بيش است در بدايت اين راه را نهايت صورت کجا توان بست 9

جور از حبيب خوشتر کز مدعي رعايت هرچند بردي آبم روي از درت نتابم 10

قرآن ز بر بخواني در چارده روايت عشقت رسد به فرياد از خود بسان حافظ 11

95 غزل شماره:

خرابم مي کند هر دم فريب چشم جادويت مدامم مست مي دارد نسيم جعد گيسويت 1

که شمع ديده افروزيم درمحراب ابرويت پس از چندين شکيبائي شبي يا رب توان ديدن 2

که جان را نسخه اي باشد ز لوح خال هندويت سواد لوح بينش راعزيز از بهر آن دارم 3

صبا را گو که بردارد زماني برقع از رويت تو گر خواهي که جاويدان جهان يکسر بيارائي 4

برافشان تا فرو ريزد هزاران جان ز هر مويت وگر رسم فنا خواهي که از عالم بر اندازي 5

من از افسون چشمت مست و او از بوي گيسويت من و باد صبا مسکين دو سرگردان بي حاصل 6

نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت زهي همت که حافظ راست از ديني و از عقبي 7

96 غزل شماره:

هجر ما را نيست پايان الغياث درد ما را نيست درمان الغياث 1

الغياث از جور خوبان الغياث دين و دل بردند و قصد جان کنند 2

مي کنند اين دلستانان الغياث در بهاي بوسه اي جاني طلب 3

اي مسلمانان چه درمان الغياث خون ما خوردند اين کافردلان 4

گشته ام سوزان و گريان الغياث همچو حافظ روز و شب بي خويشتن 5

97 غزل شماره:

سزد اگر همة دلبران دهندت باج توئي که بر سر خوبان کشوري چون تاج 1

به چين زلف تو ماچين و هند داده خراج دو چشم شوخ تو بر هم زده خطا و حبش 2

سواد زلف سياه تو هست ظلمت داج بياض روي تو روشن چو عارض رخ روز 3

لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج دهان شهد تو داده رواج آب خضر 4

که از تو درد دل اي جان نمي رسد به علاج ازين مرض به حقيقت شفا نخواهم يافت 5

دل ضعيف که باشد به نازکي چو زجاج چرا همي شکني جان من ز سنگ دلي 6

قد تو سرو و ميان موي و بر به هيئت عاج لب تو خضر و دهان تو آب حيوان است 7

کمينه ذرة خاک درتو بودي کاج فتاد در دل حافظ هواي چون تو شهي 8

98 غزل شماره:

صلاح ما همه آن است کان تراست صلاح اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح 1

بياض روي چو ماه تو فالق الأصباح سواد زلف سياه تو جاعل الظلمات 2

از آن کمانچة و ابرو و تير چشم نجاح ز چين زلف کمندت کسي نيافت خلاص 3

که آشنا نکند در ميان آن ملاح ز ديده ام شده يک چشمه در کنار روان 4

وجود خاکي مارا ازوست ذکر رواح لب چو آب حيات تو هست قوت جان 5

گرفت کام دلم زو به صد هزار الحاح بداد لعل لبت بوسه اي به صد زاري 6

هميشه تا که بود متصل مسا و صباح دعاي جان تو ورد زبان مشتاقان 7

ز رند و عاشق و مجنون کسي نيافت صلاح صلاح و توبه و تقوي ز ما مجو حافظ 8

99 غزل شماره:

بود آشفته همچون موي فرّخ دل من در هواي روي فرّخ 1

که برخوردار شد از روي فرّخ بجز هندوي زلفش هيچ کس نيست 2

بود همراز و هم زانوي فرّخ سياهي نيک بخت است آنکه دايم 3

اگر بيند قد دلجوي فرّخ شود چون بيد لرزان سرو آزاد 4

بياد نرگس جادوي فرّخ بده ساقي شراب ارغواني 5

ز غم پيوسته چون ابروي فرّخ دوتا شد قامتم همچون کماني 6

شميم زلف عنبر بوي فرّخ نسيم مشک تاتاري خجل کرد 7

بود ميل دل من سوي فرّخ اگر ميل دل هر کس بجائيست 8

چو حافظ بنده و هندوي فرّخ غلام همت آنم که باشد 9

100 غزل شماره:

گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز ياد دي پير مي فروش که ذکرش بخير باد 1

گفتا قبول کن سخن و هرچه باد باد گفتم به باد مي دهدم باده نام و ننگ 2

از بهراين معامله غمگين مباش و شاد سود و زيان و مايه چو خواهد شدن ز دست 3

در معرضي که تخت سليمان رود به باد بادت به دست باشد اگر دل نهي به هيچ 4

کوته کنيم قصه که عمرت دراز باد حافظ گرت ز پند حکيمان ملالت است 5

101 غزل شماره:

زديم بر صف رندان و هر چه باداباد شراب و عيش نهان چيست کار بي بنياد 1

که فکر هيچ مهندس چنين گره نگشاد گره ز دل بگشا و ز سپهر ياد مکن 2

ازين فسانه هزاران هزار دارد ياد ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ 3

ز کاسة سر جمشيد و بهمن است و قباد قدح به شرط ادب گير زانکه ترکيبش 4

که واقف است که چون رفت تخت جم بر باد که آگه است که کاوس و کي کجا رفتند 5

که لاله مي دمد از خون ديدة فرهاد ز حسرت لب شيرين هنوز مي بينم 6

که تا بزاد و بشد جام مي ز کف ننهاد مگر که لاله بدانست بيوفائي دهر 7

مگر رسيم به گنجي در اين خراب آباد بيا بيا که زماني ز مي خراب شويم 8

نسيم باد مصلا و آب رکناباد نمي دهند اجازت مرا به سير سفر 9

که بسته اند بر ابريشم طرب دل شاد قدح مگير چو حافظ مگر بنالة چنگ 10

102 غزل شماره:

من نيز دل به باد دهم هرچه باد باد دوش آگهي ز يار سفر کرده داد باد 1

هر شام برق لامع و هر بامداد باد کارم بدان رسيد که همراز خود کنم 2

هرگز نگفت مسکن مألوف ياد باد در چين طرة تو دل بي حافظ من 3

يا رب روان ناصح ما از تو شاد باد امروز قدر پند عزيزان شناختم 4

بند قباي غنچة گل مي گشاد باد خون شد دلم به ياد تو هر گه که در چمن 5

صبحم به بوي وصل تو جان باز داد باد از دست رفته بود وجود ضعيف من 6

جانها فداي مردم نيکو نهاد باد حافظ نهاد نيک تو کامت برآورد 7

103 غزل شماره:

ياد باد آن روزگاران ياد باد روز وصل دوستداران ياد باد 1

بانگ نوش شاد خواران ياد باد کامم از تلخي غم چون زهر گشت 2

از من ايشان را هزاران ياد باد گرچه ياران فارغند از ياد من 3

کوشش آن حق گزاران ياد باد مبتلا گشتم درين بند و بلا 4

زنده رود باغ کاران ياد باد گرچه صد رودست در چشمم مدام 5

اي دريغا راز داران ياد باد راز حافظ بعد ازين ناگفته ماند 6

104 غزل شماره:

ز خوبي روي خوبت خوبتر باد جمالت آفتاب هر نظر باد 1

دل شاهان عالم زير پر باد هماي زلف شاهين شهپرت را 2

چو زلفت درهم وزير و زبر باد کسي کو بستة زلفت نباشد 3

هميشه غرقه در خون جگر باد دلي کو عاشق رويت نباشد 4

دل مجروح من پيشش سپر باد بتا چون غمزه ات ناوک فشاند 5

مذاق جان من زو پر شکر باد چو لعل شکرينت بوسه بخشد 6

ترا هر ساعتي حسني دگر باد مرا از تست هر دم تازه عشقي 7

ترا در حال مشتاقان نظر باد به جان مشتاق روي تست حافظ 8

105 غزل شماره:

ور نه انديشة اين کار فراموشش باد صوفي ار باده به اندازه خورد نوشش باد 1

دست با شاهد مقصود در آغوشش باد آنکه يک جرعه مي از دست تواند دادن 2

آفرين بر نظر پاک خطا پوشش باد پير ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت 3

شرمي از مظلمة خون سياووشش باد شاه ترکان سخن مدعيان مي شنود 4

جان فداي شکرين پستة خاموشش باد گرچه از کبر سخن با من درويش نگفت 5

لبم از بوسه ربايان بر و دوشش باد چشمم از آينه داران خط و خالش گشت 6

خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد نرگس مست نوازش کن مردم دارش 7

حلقة بندگي زلف تو در گوشش باد به غلامي تو مشهور جهان شد حافظ 8

106 غزل شماره:

وجود نازکت آزردة گزند مباد تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد 1

به هيچ عارضه شخص تو دردمند مباد سلامت همه آفاق در سلامت تست 2

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد جمال صورت و معني ز امن صحت تست 3

رهش به سرو سهي قامت بلند مباد درين چمن چو درآيد خزان به يغمايي 4

مجال طعنة بدبين و بد پسند مباد در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد 5

بر آتش تو بجز جان او سپند مباد هر آنکه روي چو ماهت به چشم بد بيند 6

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد شفا ز گفتة شکرفشان حافظ جوي 7

107 غزل شماره:

رويت همه ساله لاله گون باد حسن تو هميشه در فزون باد 1

هر روز که باد در فزون باد اندر سر ما خيال عشقت 2

در خدمت قامتت نگون باد هر سرو که در چمن درآيد 3

چون گوهر اشک غرق خون باد چشمي که نه فتنة تو باشد 4

در کردن سحر ذوفنون باد چشم تو زبهر دلبربائي 5

بي صبر و قرار و بي سکون باد هر جا که دلي است در غم تو 6

پيش الف قدت چو نون باد قد همه دلبران عالم 7

از حلقة وصل تو برون باد هر دل که ز عشق تست خالي 8

دور از لب مردمان دون باد لعل تو که هست جان حافظ 9

108 غزل شماره:

ساحت کون و مکان عرصة ميدان تو باد خسروا گوي فلک در خم چوگان تو باد 1

ديدة فتح ابد عاشق جولان تو باد زلف خاتون ظفر شيفتة پرچم تست 2

عقل کل چاکر طغراکش ديوان تو باد اي که انشاء عطارد صفت شوکت تست 3

غيرت خلد برين ساحت بستان تو باد طيرة جلوة طوبي قد چون سرو تو شد 4

هر چه در عالم امرست به فرمان تو باد نه به تنها حيوانات و نباتات جماد 5

109 غزل شماره:

ننوشت سلامي و کلامي نفرستاد ديرست که دلدار پيامي نفرستاد 1

پيکي ندوانيد و سلامي نفرستاد صد نامه فرستادم و آن شاه سواران 2

آهو روشي کبک خرامي نفرستاد سوي من وحشي صفت عقل رميده 3

وز آن خط چون سلسله دامي نفرستاد دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست 4

دانست که مخمورم و جامي نفرستاد فرياد که آن ساقي شکر لب سرمست 5

هيچم خبر از هيچ مقامي نفرستاد چندان که زدم لاف کرامات و مقامات 6

گر شاه پيامي به غلامي نفرستاد حافظ به ادب باش که واخواست نباشد 7

110 غزل شماره:

وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد پيرانه سرم عشق جواني به سر افتاد 1

اي ديده نگه کن که به دام که در افتاد از راه نظر مرغ دلم گشت هواگير 2

چون نافه بسي خون دلم در جگر افتاد دردا که از آن آهوي مشکين سيه چشم 3

هر نافه که در دست نسيم سحر افتاد از رهگذر خاک سر کوي شما بود 4

بس کشتة دل زنده که بر يکدگر افتاد مژگان تو تا تيغ جهانگير برآورد 5

با دردکشان هر که در افتاد برافتاد بس تجربه کرديم درين دير مکافات 6

با طينت اصلي چه کند بد گهر افتاد گر جان بدهد سنگ سيه لعل نگردد 7

بس طرفه حريفيست کش اکنون به سر افتاد حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود 8

111 غزل شماره:

عارف از خندة مي در طمع خام افتاد عکس روي تو چو در آينة جام افتاد 1

اين همه نقش در آيينة اوهام افتاد حسن روي تو به يک جلوه که در آينه کرد 2

يک فروغ رخ ساقي است که در جام افتاد اين همه عکس مي و نقش نگارين که نمود 3

کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد غيرت عشق زبان همه خاصان ببريد 4

اينم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم 5

هر که در دايرة گردش ايام افتاد چه کند کز پي دوران نرود چون پرگار 6

آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد در خم زلف تو آويخت دل از چاه زنخ 7

کار ما با رخ ساقي و لب جام افتاد آن شد اي خواجه که در صومعه بازم بيني 8

کانکه شد کشتة او نيک سرانجام افتاد زير شمشير غمش رقص کنان بايد رفت 9

اين گدا بين که چه شايستة انعام افتاد هر دمش با من دلسوخته لطفي دگرست 10

زين ميان حافظ دلسوخته بد نام افتاد صوفيان جمله حريفند و نظر باز ولي 11

112 غزل شماره:

صبر و آرام تواند به من مسکين داد آنکه رخسار ترا رنگ گل و نسرين داد 1

هم تواند کرمش داد من غمگين داد وانکه گيسوي ترا رسم تطاول آموخت 2

که عنان دل شيدا به لب شيرين داد من همان روز ز فرهاد طمع ببريدم 3

آنکه آن داد به شاهان به گدايان اين داد گنج زرگر نبود کنج قناعت باقيست 4

هر که پيوست بدو عمر خودش کاوين داد خوش عروسيست جهان از ره صورت ليکن 5

خاصه اکنون که صبا مژدة فروردين داد بعد ازين دست من و دامن سرو و لب جوي 6

از فراق رخت اي خواجه قوام الدين داد در کف غصة دوران دل حافظ خون شد 7

113 غزل شماره:

که تاب من به جهان طرة فلاني داد بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشاني داد 1

درش ببست و کليدش به دلستاني داد دلم خزانة اسرار بود و دست قضا 2

به موميائي لطف توأم نشاني داد شکسته وار بدرگاهت آمدم که طبيب 3

که دست دادش و ياري ناتواني داد تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش 4

شراب و شاهد شيرين کرا زياني داد برو معالجة خودکن اي نصيحت گو 5

دريغ حافظ مسکين من چه جاني داد گذشت بر من مسکين و با رقيبان گفت 6

114 غزل شماره:

اگر ترا گذري بر مقام ما افتد هماي اوج سعادت به دام ما افتد 1

اگر ز روي تو عکسي به جام ما افتد حباب وار براندازم از نشاط کلاه 2

بود که پرتو نوري به بام ما افتد شبي که ماه مراد از افق شود طالع 3

کي اتفاق مجال سلام ما افتد به بارگاه تو چون باد را نباشد بار 4

که قطره اي ز زلالش به کام ما افتد چو جان فداي لبش شد خيال مي بستم 5

کزين شکار فراوان به دام ما افتد خيال زلف تو گفتا که جان وسيله مساز 6

بود که قرعة دولت به نام ما افتد به نا اميدي ازين در مرو بزن فالي 7

نسيم گلشن جان در مشام ما افتد ز خاک کوي تو هرگه که دم زند حافظ 8

115 غزل شماره:

نهال دشمني برکن که رنج بي شمار آرد درخت دوستي بنشان که کام دل به بار آرد 1

که درد سرکشي جانا گرت مستي خمار آرد چو مهمان خراباتي به عزت باش با رندان 2

بسي گردش کند گردون بسي ليل و نهار آرد شب صحبت غنيمت دان که بعد از روزگار ما 3

خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد عماري دار ليلي را که مهد ماه در حکم است 4

چو نسرين صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد بهار عمر خواه اي دل وگرنه اين چمن هرسال 5

بفرما لعل نوشين را که زودش با قرار آرد خدارا چون دل ريشم قراري بست با زلفت 6

نشيند بر لب جوئيّ و سروي در کنار آرد درين باغ از خدا خواهد دگر پيرانه سر حافظ 7

116 غزل شماره:

محقق است که او حاصل بصر دارد کسي که حسن و خط دوست در نظر دارد 1

نهاده ايم مگر او به تيغ بردارد چو خامه در ره فرمان او سر طاعت 2

که زير تيغ تو هر دم سري دگر دارد کسي به وصل تو چون شمع يافت پروانه 3

چو آستانه بدين در هميشه سر دارد به پاي بوس تو دست کسي رسيد که او 4

که بوي باده مدامم دماغ تر دارد ز زهد خشک ملولم کجاست بادة ناب 5

دمي ز وسوسة عقل بي خبر دارد ز باده هيچت اگر نيست اين نه بس که ترا 6

به عزم ميکده اکنون ره سفر دارد کسي که از ره تقوي قدم برون ننهاد 7

چو لاله داغ هوائي که بر جگر دارد دل شکستة حافظ به خاک خواهد برد 8

117 غزل شماره:

که چو سرو پاي بنداست و چو لاله داغ دارد دل ما به دور رويت ز چمن فراغ دارد 1

که درون گوشه گيران ز جهان فراغ دارد سر ما فرو نيايد به کمان ابروي کس 2

تو سياه کم بها بين که چه در دماغ دارد ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم 3

به نديم شاه ماند که به کف اياغ دارد به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله 4

مگر آنکه شمع رويت به رهم چراغ دارد شب ظلمت و بيابان به کجا توان رسيدن 5

که بسوختيم و از ما بت ما فراغ دارد من و شمع صبحگاهي سزد ار به هم بگرييم 6

طرب آشيان بلبل بنگر که زاغ دارد سزدم چو ابر بهمن که برين چمن بگريم 7

که نه خاطر تماشا نه هواي باغ دارد سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ 8

118 غزل شماره:

سلطاني جم مدام دارد آن کس که به دست جام دارد 1

در ميکده جو که جام دارد آبي که خضر حيات ازو يافت 2

کاين رشته ازو نظام دارد سر رشتة جان به جام بگذار 3

تا يار سر کدام دارد ما و مي زاهدان و تقوي 4

در دور کسي که کام دارد بيرون ز لب تو ساقيا نيست 5

از چشم خوشت به وام دارد نرگس همه شيوه هاي مستي 6

وردي است که صبح و شام دارد ذکر رخ و زلف تو دلم را 7

لعلت نمکي تمام دارد بر سينة ريش دردمندان 8

حسن تو دوصد غلام دارد در چاه ذقن چو حافظ اي جان 9

119 غزل شماره:

ز خاتمي که دمي گم شود چه غم دارد دلي که غيب نمايست و جام جم دارد 1

به دست شاه وشي ده که محترم دارد به خط و خال گدايان مده خزينة دل 2

غلام همت سروم که اين قدم دارد نه هر درخت تحمل کند جفاي خزان 3

نهد به پاي قدح هر که شش درم دارد رسيد موسم آن کز طرب چو نرگس مست 4

که عقل کل به صدت عيب متهم دارد ز راز بهاي مي اکنون چو گل دريغ مدار 5

کدام محرم دل ره درين حرم دارد ز سرّ غيب کس آگاه نيست قصه مخوان 6

به بوي زلف تو با باد صبحدم دارد دلم که لاف تجرد زدي کنون صد شغل 7

که جلوة نظر و شيوة کرم دارد مراد دل ز که پرسم که نيست دلداري 8

که ما صمد طلبيديم و او صنم دارد ز جيب خرقة حافظ چه طرف بتوان بست 9

120 غزل شماره:

بهار عارضش خطي به خون ارغوان دارد بتي دارم که گرد گل ز سنبل سايبان دارد 1

بقاي جاودانش ده که حسن جاودان دارد غبار خط بپوشانيد خورشيد رخش يا رب 2

ندانستم که اين دريا چه موج خون فشان دارد چو عشاق مي شدم گفتم که بردم گوهر مقصود 3

کمين از گوشه اي کردست و تير اندر کمان دارد ز چشمت جان نشايد برد کز هر سو که مي بينم 4

به غماز صبا گويد که راز ما نهان دارد چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق 5

که از جمشيد و کيخسرو فراوان داستان دارد بيفشان جرعه اي بر خاک و حال اهل دل بشنو 6

که بر گل اعتمادي نيست گر حسن جهان دارد چو در رويت بخندد گل مشو در دامش اي بلبل 7

که مي با ديگري خوردست و با من سر گران دارد خدا را داد من بستان ازو اي شحنة مجلس 8

که آفتهاست در تأخير و طالب را زيان دارد به فتراک ار همي بندي خدا را زود صيدم کن 9

بدين سرچشمه اش بنشان که خوش آبي روان دارد ز سرو قد دلجويت مکن محروم چشمم را 10

که از چشم بد انديشان خدايت در امان دارد ز خوف هجرم ايمن کن اگر اميد آن داري 11

به تلخي کشت حافظ را و شکّر در دهان دارد چه عذر بخت خود گويم که آن عيار شهر آشوب 12

121 غزل شماره:

سعادت همدم او گشت و دولت همنشين دارد هر آنکو خاطر مجموع و يار نازنين دارد 1

کسي آن آستان بوسد که جان در آستين دارد حريم عشق را درگه بسي بالاتر از عقل است 2

که نقش خاتم لعلش جهان زير نگين دارد دهان تنگ شيرينش مگر ملک سليمان است 3

بنازم دلبر خود را که حسنش آن و اين دارد لب لعل و خط مشکين چو آنش هست و اينش هست 4

که صدر مجلس عشرت گداي ره نشين دارد به خواري منگر اي منعم ضعيفان و نحيفان را 5

که دوران ناتوانيها بسي زير زمين دارد چو بر روي زمين باشي توانائي غنيمت دان 6

که بيند خير از آن خرمن که ننگ از خوشه چين دارد بلا گردان جان و تن دعاي مستمندان است 7

که صد جمشيد و کيخسرو غلام کمترين دارد صبا از عشق من رمزي بگو با آن شه خوبان 8

بگوئيدش که سلطاني گدائي همنشين دارد دگر گويد نمي خواهم چو حافظ عاشق مفلس 9

122 غزل شماره:

خداش در همه حال از بلا نگه دارد هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد 1

که آشنا سخن آشنا نگه دارد حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست 2

فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پاي 3

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پيمان 4

ز روي لطف بگويش که جا نگه دارد صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بيني 5

ز دست بنده چه خيزد خدا نگه دارد چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت 6

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد سر و زر و دل و جانم فداي آن ياري 7

به يادگار نسيم صبا نگه دارد غبار راه گذارت کجاست تا حافظ 8

123 غزل شماره:

نقش هر نغمه که زد راه به جائي دارد مطرب عشق عجب ساز و نوائي دارد 1

که خوش آهنگ و فرح بخش هوائي دارد عالم از نالة عشاق مبادا خالي 2

خوش عطا بخش و خطا پوش خدائي دارد پير دردي کش ما گرچه ندارد زر و زور 3

تا هوا خواه تو شد فر همائي دارد محترم دار دلم کاين مگس قند پرست 4

پادشاهي که به همسايه گدائي دارد از عدالت نبود دور گرش پرسد حال 5

درد عشق است و جگرسوز دوائي دارد اشک خونين بنمودم به طبيبان گفتند 6

هر عمل اجري و هر کرده جزائي دارد ستم از غمزه مياموز که در مذهب عشق 7

شادي روي کسي خور که صفائي دارد نعز گفت آن بت ترسا بچة باده پرست 8

وز زبان تو تمناي دعائي دارد خسروا حافظ درگاه نشين فاتحه خواند 9