طریقه رسم نمودار فازی

بخش اول:
چگونه یک نمودار فازی رسم کنیم:

یک دیاگرام فازی دوتایی نشان دهنده فازهای تشکیل شده و موجود در درصدهای مختلف از مخلوط دو عنصر و در یک دامنه دمایی می باشد.
ترکیب شیمیایی از 100 درصد در مورد عنصر A در سمت چپ نمودار آغاز و با در نظر گرفتن تمامی مخلوطهای ممکن به 100 درصد از عنصر B در سمت راست پایان می یابد.






ترکیب شیمیایی یک آلیاژ به شکل A - x%Bنشان داده می شود. برای نمونه Cu - 20%Alدارای 80 درصد مس و 20 درصد آلومینیوم می باشد.
برای نشان دادن خواص عناصر آلیاژی معمولا از درصدوزنی (Weight percentage ) استفاده می شود از درصد اتمی ( Atomic percentage ) هم می توان استفاده نمود.د درصد وزنی با wt%و درصد اتمی باا at%نشان داده می شود. در این نوشته ما از درصد وزنی استفاده می کنیم.
تفاوت درصد وزنی و اتمی را با یک مثال نشان می دهیم:
وقتی از Cu-27at%Alحرف می زنیم، یعنی در این آلیاژ 27% اتمها مربوط به آلومینیوم و 73 % اتمها مس هستند و هنگامی که آلیاژ به شکل Cu-27wt%Alباشد، 27% از وزن آلیاژ Al و 37% Cu خواهد بود

بخش دوم:

تمایل در آلیاژها انجماد در یک دامنه دمایی (به جای انجماد در دمایی خاص مانند آنچه در عناصر خالص رخ می دهد)، می باشد.

در هر یک از دو سر نمودار فازی فقط یکی از عناصر (100% A یا 100%B) و در نتیجه یک نقطه ذوب خاص وجود دارد.

در برخی مواقع نیز مخلوطهایی وجود دارند که مانند عناصر خالص در یک دمای ویژه منجمد می شوند. این نقطه به نام نقطه یوتکتیک نامیده می شود. امکان وجود بیش از یک نقطه یوتکتیک در برخی نمودار های فازی وجود دارد. نقطه یوتکتیک نقطه ای است که واکنش یوتکتیک رخ می دهد.









نقطه یوتکتیک را می توان به صورت تجربی با رسم نمودارهای نرخ سرد شدن در دامنه ای از ترکیب شیمیایی آلیاژ به دست آورد.


نمودارهای فازی برای آلیاژهای بسیار ساده دوتایی دارای نقطه یوتکتیک نیست. در این حالت مخلوط مذاب (مایع) در یک دامنه انجماد (دامنه دمایی) سرد شده و محلی جامد از دو عنصر تشکیل دهنده بوجود می آید.

این نمودار ساده فازی معمولا فقط وقتی بوجود می آید که دو عنصر بسیار شبیه به هم تشکیل آلیاژی را داده و یا بخشی از یک نمودار فازی پیچیده باشند.

بخش سوم:

با سرد کردن آلیاژ از حالت مذاب و ثبت کردن نرخ سرد شدن آن، می توان دمای شروع انجماد را مشخص و در نمودار فازی رسم نمود. با انجام دادن آزمایشات تجربی به تعداد کافی در دامنه ای از ترکیب شیمیایی، یک منحنی شروع انجماد را در نمودار می توان رسم نمود. این منحنی به سه نقطه انجماد ساده (Single) ختم می شود و به خط لیکیدوس معروف است. بالای این خط فقط حالت مایع از آلیاژ وجود خواهد داشت





به همان روشی که شکر در چای داغ حل می شود(محلول مایع)، برای یک عنصر نیز امکان اینکه در یک عنصر دیگر حل شده ،در حالی که هر در حالت جامد باقی بمانند، وجود دارد. به این امر حلالیت جامد می گویند که مشخصاً تا چند درصد وزنی وجود دارد. این حد حلالیت معمولا با دما تغییر می کند.
گستردگی منطقه حلالیت جامد را می توان در نمودار فازی رسم کرده و نامگذاری نمود. محلول جامدی از عنصر Bدر A(یعنی عمدتا عنصر A وجود داشته باشد)، به نام فاز آلفا(فاز تشکیل شده در سمت چپ نمودار) و وارون این حالت بتا (فاز تشکیل شده در سمت راست نمودار)نامیده می شود.
نکته قابل توجه در در مورد برخی از عناصر این است که برخی از این عناصر در حالت آلیاژی با یکدیگر دارای حلالیت صفر هستند(در همدیگر حل نمی شود). یک شاهد بسیار خوب آلیاژ های Al – Siاست که آلومینیوم در سیلیکون حلالیت برابر با صفر دارد
بخش چهارم:
اگر ترکیب شیمیایی یک آلیاژ در منطقه کوچک محلول جامد و یا در کناره های نمودار فازی قرار نگیرد، آلیاژ در نقطه یوتکتیک به شکل کامل جامد می شود که این به شکل خط یوتکتیک در نمودار فازی نشان داده شده است.
در دماها و ترکیبات شیمیایی بین شروع انجماد و نقطه ای که جامد کامل به دست می آید(دمای یوتکیتیک)، مخلوطی خمیری از هر دو فاز آلفا یا بتا به شکل توده های جامد با مخلوطی مایع از A و B بوجود خواهد آمد. این منطقه را که به صورت جزیی جامد شده است، در نمودار فازی زیر می توانید مشاهده کنید.
منطقۀ قرار گرفته در زیر خط یوتکتیک و خارج از منطقۀ محلول جامد، مخلوطی از آلفا و بتا خواهد بود.


خطوط ارتباطی و قانون اهرم Lever
آلیاژی را که در نمودار زیر نشان داده شده است، در دما و ترکیب مشخص ده در نظر بگیرید. در این دما آلیاژ مخلوطی از فازهای آلفا و مایع(مذاب) است اما ترکیب دقیق شیمیایی در این دما چیست؟

یک خط ایزوترمال(دمای ثابت) از نقطه مورد نظر رسم کنید. این خط دو منحنی حلالیت مجاورش را قطع می کند و به نام خط ارتباطی نامیده می شود(Tie Line). دوسر انتهایی این خط نشان دهنده ترکیب شیمیایی دو فاز موجود در حالت تعادل با دیگر فاز در این دما می باشد.
از نمودار می دانیم که فازهای آلفا و مذاب وجود دارند. خط ارتباطی نشان می دهد که فاز آلفا 5.2% B و فاز مذاب 34.5%B در این دما است. توجه داشته باشید که ترکیب کلی نمونه بدون تغییر مانده و ما فقط ترکیب شیمیایی فازهای تشکیل دهنده نمونه را تعیین می کنیم.


برای یک آلیاژ که در ترکیب شیمیایی Coو دمای Txسرد شده است، خطوط ارتباطی برای جواب دادن به پرسشهای زیر بکار می رود:
-چه فازهایی وجود دارند؟
- ترکیب شیمیایی آنها چیست؟
- اگر دما تا Tyکاهش یابد، ترکیب شیمیایی دو فاز چگونه تغییر می کند؟
چون ترکیب شیمیایی Coو دمای Txدر منطقه فازی بتا + مذاب همدیگر را قطع می کنند، بنابراین فاز بتا و مذاب فازهای موجود هستند.




نیاز به این داریم دریابیم که چه مقدار از هر فاز در دمای داده شده وجود دارد.
نسبت کسری از هر دو فاز را بوسیله قانون اهرم Lever می توان به دست آورد.
در نگاه اول این قانون گیج کننده به نظر می رسد. در واقع این قانون تبدیل جرم بوده و می توان آن را به شکل ریاضی تبدیل کرد.
ما ابتدا با یک ترکیب شیمیایی کلی Coآغاز کردیم. از خط ارتباطی رسم شده دریافتیم که دو فاز موجود در یک دمای خاص دو ترکیب شیمیایی مختلف دارند، اما مقدار کلی این دو ترکیب شیمیایی بایستی به مقدارترکیب کلی آلیاژ اضافه شود. این اساس قانون اهرم است.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان با اشاره به راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه گفت: با راه‌اندازی رسمی این کارخانه، ایران به قطب تولید شیشه در خاورمیانه تبدیل می‌شود.

به گزارش خبرگزاری فارس از اردکان محمود عزیزیان صبح امروز در حاشیه راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان از راه‌اندازی خط تولید بزرگترین کارخانه شیشه خاورمیانه در اردکان با تولید روزانه 750 تن شیشه خبر داد.

 

وی از افتتاح رسمی کارخانه در سال آینده خبر داد و اضافه کرد: ظرفیت اسمی کارخانه روزانه 900 تن است که روزانه 800 تن انواع محصولات شیشه تخت و خودرو را شامل می‌شود.

 

عزیزیان هم‌چنین عنوان کرد: این کارخانه با هدف ایجاد کارخانجات اکتشاف و استخراج مواد معدنی، تولید و فرآوری مواد اولیه شیشه، تولید انواع شیشه به روش فلوت از ضخامت 1.8 تا 19 میلیمتر و ایجاد کارگاه‌های تولیدی صنایع جانبی شیشه در زمینی به مساحت 75 هکتار در اردکان راه‌اندازی شده است.

 

وی با بیان اینکه 165 میلیارد تومان در این کارخانه سرمایه‌‌گذاری شده است، گفت: این کارخانه با بهره‌گیری از آخرین فناوری و ماشین‌آلات روز دنیا کاملاً مکانیزه است.

 

عزیزیان از تولید شیشه خودرو در این کارخانه برای نخستین بار در کشور خبر داد و گفت: شعار و سیاست ما به عنوان افتخار صنعت شیشه کشور از بدو تأسیس این شرکت تولیدی این بوده که صنایع پایین‌دستی مثل آینه، رفلکس، لمینت، شیشه دوجداره و در مجموع سبد کامل شیشه تخت خاصه شیشه خودرو را که مصرف بسیار بالایی دارد، برای نخستین بار در ایران اسلامی تولید کنیم.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان درباره صادرات محصولات این کارخانه به کشورهای خارجی اظهار داشت: با توجه به اینکه خط تولید کارخانه تنها یک ماه است که به صورت آزمایشی راه‌اندازی شده، تقاضاهای بسیاری از کشورهای اروپایی و خاورمیانه برای خرید انواع محصولات این شرکت تولیدی به دستمان رسیده است.

 

عزیزیان از صادرات شیشه به کشورهای امارات، عراق و گرجستان خبر داد و گفت: از آنجا که شیشه یک محصول استراتژیک و انرژی‌بر است، امکان تولید آن در بسیاری از کشورها وجود ندارد و به همین علت تقاضا برای خرید محصولات فراوان است.

 

مدیرعامل کارخانجات شیشه فلوت اردکان از اشتغال یک ‌هزار و 200 نفر در این مجموعه تولیدی خبر داد و افزود: در مجموع 10 هزار نفر هم به صورت غیر مستقیم اعم از شاغلان حوزه‌های ترانسفورت، حمل و نقل، خدمات و تولید کنندگان تجهیزات لازم این کارخانه در صنایع پایین‌دستی مشغول به کار هستند.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه اردکان نیز اظهار داشت: استفاده از ظرفیت‌های داخلی و متخصصان بومی رمز موفقیت کارخانه شیشه اردکان است.

 

جلیل آرین‌پور خاطرنشان کرد: در پروژه کارخانجات شیشه فلوت اردکان عموماً از معادن و صنایع داخلی استفاده شده است.

 

مشاور ارشد کارخانجات شیشه فلوت اردکان تأکید کرد: برای تأمین مواد اولیه تولید شیشه در این کارخانه هیچ گونه وابستگی به مواد اولیه خارجی وجود ندارد.

 

وی با بیان این که عملیات ساختمانی نخستین خط تولید این شرکت در سال 87 آغاز شد، تصریح کرد: در مجموع از آغاز شروع عملیات اجرایی پروژه تاکنون که به تولید رسیده‌ایم، 32 ماه زمان صرف شده که با توجه به مشکلات موجود زمان بسیار ایده‌آلی است.

 

این کارشناس صنعت شیشه درباره میزان تولید شیشه در کشور گفت: با توجه به تعمیراتی که در همه واحدهای تولیدی وجود دارد، سالانه حدود یک میلیون تن شیشه در کشور تولید می‌شود.

 

آرین‌پور از تولید سالانه 250 هزار تن شیشه در کارخانجات شیشه فلوت اردکان خبر داد و اظهار داشت: این واحد تولیدی 25 درصد از تولید نهایی شیشه کشور را تأمین می‌کند و در آینده نزدیک به ظرفیت‌های بالاتری نیز دست خواهد یافت.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مشهورترین کاشی ایران در جهان

 کاشی زرین فام
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر....

                                                         
 کاشی زرین فام از جمله هنرهای سنتی ایرانی است که به دلیل زیبایی و تکنیک خاص آن همواره مورد توجه محققین بوده است. در این نوشتار با این هنر بیشتر آشنا خواهید شد و از آخرین اخبار پیرامون کشف راز ساخت آن مطلع می شوید.
حضور آثار هنری با ارزش در یک دوره به رغم بحران‌های‌ صوری عمیق،اثبات پویندگی زندگی فرهنگی است،چنان‌که‌ بحران در هزار بحران در جهان باورها و چگونگی زیست هنرمند و جامعه او خبر می‌دهد.

از انواع کاشی‌های تزیینی در بناهای بعد از اسلام، کاشی‌های طلایی یا زرین‌فام را می‌توان نام برد که در اندازه‌هایی متفاوت و به شکل‌های ستاره‌ی هشت پر، شش‌پر، صلیبی،چهارگوشه و هشت‌ضلعی  و گاه به شکل دایره یا اشکالی‌ غیر هندسی در کنار کاشی‌های کتیبه‌ای به کار می‌رفته است.از آثار به دست آمده چنین برمی‌آید که کاشی‌هایی با چنین کیفیت‌ قبل از قرن 12 م.ساخته نشده و نمونه‌های قبلی به صورت‌ فاحشی که با کاشی‌های کارگاه کاشان-که شاخص عالی‌ترین و فراوان‌ترین نمونه‌هاست-چه در کیفیت ساخت و چه در مهارت‌ نقاشی روی کاشی متفاوتند.کاشی‌های ستاره‌ای و صلیبی‌شکل‌ متناوبا همراه یکدیگر به صورت جلادار یا لعاب تک‌رنگ‌(لاجوردین)،در تزیین صفحات ازاره یا باری پوشاندن سطح‌ مقابر و یا سطح دیواره‌های داخلی به کار گرفته می‌شده است.شکل غالب آنها به صورت«ستاره هشت پر»است.اما نمونه‌هایی نادر نیز به صورت ستاره‌های شش‌پر،شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی،یافت شده‌اند.
علی‌رغم حملات سیل‌آسای مغول و ویرانگری و دگرگونی‌های عظیم ناشی از آن،ارتقاء کاشی‌های موزاییکی با نقش‌های محدود و لعاب فیروزه‌ای،به طرح‌هایی با رنگ‌های‌ متفاوت برای پوشش کامل یک سطح،از مهم‌ترین ابدعات و اختراعات ایرانیان در فاصله‌ی قرون 13-12 م.بوده است؛گرچه‌ اولین موج حملات مغول در دهه‌ی 1220 م./620 هـ.به‌ استان‌های غربی ایران با رکود ناگهانی و نزولی کمیت و کیفیت‌ تولیدات سفالی را موجب شد.

قدیمی‌ترین نمونه‌های این‌گونه کاشی، به تاریخ بعد از 600هـ.در بسیاری از موزه‌های جهان موجود است. چهار ستاره‌ی‌ باقیمانده، به تاریخ 739 هـ.و یک نمونه،به تاریخ 740 هـ.آخرین نمونه‌های باقی‌مانده این صنعت است.این نمونه‌ها پایان کاشی‌های زرین‌فام را که به مدت یکصد و چهل سال‌ هم‌زمان با حمله‌ی مغول و استقرار ایلخانان-و حتی پس از آن‌ در کارگاه‌های مشهد و نه کاشان-ساخته می‌شده‌اند،مشخص‌ می‌کنند.
این‌گونه کاشی لعابدار از آن جهت قابل توجه است که تنها کاشی ایرانی است که مطالعه‌ی آن به سبب دارابودن نام سازنده‌ و زمان ساخت بر آن، می‌تواند مبتنی بر تاریخ باشد و تعداد قابل‌ توجهی از آن در اختیار مجموعه‌داران است.

گفتنی است که حرارت دادن دو مرحله‌ای برای رسیدن به‌ بهترین و درخشنده‌ترین رنگ‌ها در سفالینه‌های زرین و لاجوردین(مینایی)،که هم به شکل ظرف و هم کاشی وجود دارد از قرن نهم م.تجربه و در اواخر قرن دوازدهم به مراحل‌ کمال خود رسید.این‌چنین رنگ‌ها منحصران توسط سفالگران‌ ایرانی به کار رفته و هرگز در سوریه،مصر یا بغداد(عراق)تجربه‌ نشده است.برجسته‌ترین رنگ‌های مکمل را در آن،سیاه‌ درخشنده،شاه‌بلوطی،قرمز،سفید و ورق‌های از زر تشکیل‌ می‌داد که نام«مینایی»بر این‌گونه ساخت مرکب،هم‌اکنون از سوی سوداگران و مجموعه‌داران به آنها اطلاق می‌شود.

«زرین فام» چیست؟
لعاب زرین فام که ابوالقاسم فردوسی آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء لعابی درخشان و فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند احیای کاشی در دوره ایلخانی ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سال های 642-654 ه.ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند.
نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در موارد نادری فیروزه ای، لعاب داده می شدند و پس از اضافه شدن رنگهای قرمز، سیاه یا قهوه ای بر روی لعاب، برای بار دوم در کوره قرار داده می شدند. در اوایل دوره ایلخانی، تکنیک زرین فام بر روی لعاب بدون هیچ رنگ افزوده ای به کار برده می شد، اما در ربع پایانی قرن هفتم، رنگهای لاجوردی و فیروزه ای به میزان اندکی مورد استفاده قرار گرفتند. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشی های معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع ازکاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشیها به ساختمان های غیرمذهبی تعلق داشته اند. با نزدیک شدن به قرن هشتم هجری، آبی لاجوردی از رواج و محبوبیت بیشتری برخوردار شد و سرانجام تکنیک نقاشی زیر لعاب با استفاده از رنگهای آبی لاجوردی و اندک مایه ای از رنگهای قرمز و سیاه، جایگزین نقاشی زرین فام شد که کاشیهای تولید شده با چنین تکنیکی معمولا با نام کاشیهای سلطان آباد شناخته می شوند. این تکنیک تا اواسط قرن هشتم مورد استفاده قرار می گرفت و پس از آن منسوخ شد.

رازگشایی ساخت کاشی زرین فام
با وجود تلاش پژوهشگران خارجی راز ساخت كاشی زرین فام توسط كارشناسان ایرانی پس از 700 سال گشوده شد.
پژوهشگران و كارشناسان ایرانی فعال در كارگاه مرمت و ساخت كاشی در گنبد سلطانیه، پس از گذشت 700 سال موفق به ساخت و تولید اولین كاشی زرین فام، مشهورترین كاشی ایران در جهان شدند.

در راستای تلاش های مستمر پژوهشی، كارشناسان مرمت در كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه به تكنیك و روش كار هنرمندان عصر سلجوقی و ایلخانی در ساخت این كاشی دست یافتند.
این در حالی است كه به طور همزمان مراكز پژوهشی دیگری نیز در داخل كشور و همچنین پژوهشگران در كشورهای فرانسه، آلمان و ژاپن در تلاش برای دستیابی به تكنیك های ناشناخته در ساخت این نوع كاشی بوده اند.
«محمدرضا قربان زاده» سرپرست اجرایی پروژه پژوهشی گنبد سلطانیه گفت: «این نوع كاشی، كاشی منحصر به فرد، ایرانی است كه تكنیك ساخت آن حتی با گذشت سال ها مكتوم مانده بود كه به دلیل زیبایی و ارزش های هنری منحصر به فرد جهانی آن، كشف این تكنیك های ویژه تا مدت ها موضوع پژوهش و مطالعات آزمایشگاهی بسیاری از محققان داخلی و خارجی بوده است.»

به گفته وی تلاش های صورت گرفته تاكنون نتایج موفقیت آمیزی داشته اما نیل به وضعیت مطلوب مستلزم پژوهش ها و توسعه فعالیت ها، كارگاه ها و امكانات موجود است.
«ساعد كاشانی» سرپرست بخش مرمت و كارگاه های ساخت كاشی در گنبد سلطانیه نیز كه شخصا در این پژوهش ها فعالیت دارد، گفت: «مرحله پژوهشی و مطالعاتی این طرح از 5 سال پیش آغاز شده است اما فعالیت های عملی در این زمینه از سال 1382 آغاز شد كه خوشبختانه امروز موفق به كشف تكنیك و منطق ویژه هنرمندان و صنعتگران دوره ایلخانی در ساخت این نوع كاشی شدیم.»
وی خاطرنشان كرد: «اگر چه اساس و بنیان ساخت این نوع كاشی در بین النهرین بوده اما هنرمندان ایرانی این هنر را در عصر سلجوقی در ایران پی گذاشتند و در عصر ایلخانی، به ویژه در شهرهای كاشان، ساوه و جریان به اوج خود رساندند.»

نمونه هایی از كاشی زرین فام در بخش تربت خانه كه از جمله بخش های معماری موجود در گنبد سلطانیه زنجان است، به تعداد فراوان وجود دارد كه در زمان ساخت این بنا به سفارش كارگزاران ساخت بنا در سلطانیه و در كارگاه های ساخت كاشی در كاشان ساخته می شد.
«ابوالقاسم عبدالله كاشانی» منشی دربار سلطان محمد خدابنده خود، از جمله آخرین بازماندگان و نوادگان،‌ خاندان مشهور ابوطاهر كاشانی بود كه در ساخت كاشی زرین فام و رشد و تكامل آن مهارت و شهرتی منحصر به فرد داشته اند.
نمونه های دیگری از قدیمی ترین كاشی های زرین فام در محراب مسجد میدان در كاشان موجود بوده كه هم اكنون در موزه برلین آلمان نگاهداری می شود. این نوع كاشی، به كاشی قاقاز مغازه ای یا رنگین كمانی نیز معروف است و وجه تسمیه آن شباهت رنگ این نوع كاشی به طیف رنگی موجود در رنگین كمان است.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.

مناطق مهم سفالگرى در ايران

مناطق مهم سفالگرى در ايران
شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس...
 
 
 
 لالجین همدان
لالجین به سبب برخورداری از خاك به صورت یكی از مراكز عمده سفالگری درآمده است. خاك لالجین رسی و بیشتر سفالهای این منطقه بدون نقش و با لعاب یكدست به بازار عرضه می‌شود. محصولات این منطقه بسیار متنوع و از حیث خاك و لعاب نسبتاً مرغوبتر از سایر نقاط ایران است. رنگ لعابهایی كه در همدان ساخته می‌شود اغلب لاجوردی، آبی، سرمه ای، حنائی، زرد، سبز، فیروزه‌ای و قهوه‌ای است. سفالهای همدان گاه به طریقه رو رنگی نقاشی می‌شود و گاه با نقوشی كه به صورت مقعر روی سفال ایجاد می‌گردد، منقوش می‌شود و هنگام لعاب دادن نقاط گودتر از لعاب پر شده و در نتیجه به صورت خطوط پر رنگ‌تری دیده می‌شود. تكنیك ساخت سفالهای لالجین بیشتر چرخكار است اما كارهای قالبی به روشهای فشاری و دوغابی نیز انجام می‌شود و گاهی بدنه‌های خام به روشهای كنده، بریده و افزوده تزئین می‌شوند.
میبد یزد
در این منطقه سفالگری با خاك سفید انجام می‌شود و پس از ریختن، سطوح سفال را با لایه‌ای از خاك سفید خالص‌تر كه تركیباتش در هر منطقه فرق می‌كند و به صورت دوغاب درمی‌آید، می‌پوشانند و سپس با رنگهای متنوع نقاشی می‌كنند و در نهایت تمام سطح سفال را با لعاب شفاف بی رنگ پوشانیده و می‌پزند. نقوشی كه روی سفالهای میبد به چشم می‌خورد یكی تصویر خورشید است و به صورت زن نقاشی می شود كه اصطلاحاً خورشید خانم نامیده می‌شود و دیگر تصویر گلهای تزئینی و ماهی و پرنده است. تكنیك ساخت سفالهای میبد چرخكاری و همچنین ریخته گری دوغابی است.
كلپورگان 
 پیشینه هنرسفالگری در مناطق باستانی بلوچستان به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ می‌رسد. در شهر سوخته و در 3200 سال پیش از میلاد مسیح تولید سفال بسیار چشمگیر بوده است. تولیدات سفالهای كلپورگان شباهت بسیاری به سفالهای به دست آمده از كاوشهای باستان شناسی در هزاره سوم پیش از میلاد دارد.  شاید بارزترین وجه تمایز سفال كلپورگان با سایر موارد مشابه طریقه ساخت این سفال است كه همچنان براساس الگوهای قدیمی و باستانی ساخته می‌شود. روش ساخت این نوع سفال، مرسوم به روش لوله‌ای (فتیله‌ای) است. این سفال بدون لعاب و با نقوشی سیاه رنگ تزیین می‌شود.
سفالگری در كلپورگان كاری خاص زنهاست و مردها فقط كارهای سنگین مثل آوردن خاك از معادن و آماده كردن گل را انجام می‌دهند. آنان ترجیح می‌دهند كه سفالگری را به همان شیوه سنتی خود انجام دهند و كار ساختن سفال صرفاً با دست انجام می‌گیرد و ندرتاً از چرخ دستی نیز كمك می‌گیرند.
شهوار میناب شیوه تولید سفال در شهوار میناب بسیار جالب و بدیع است. كوره‌های زمینی كه از شاخ و برگ درختان شكل گرفته و نیز ابتدایی بودن ابزار و روش‌های تولید در این منطقه یادآور شیوه تولید سفال در دنیای باستان است و اینكه تولید سفال در شهوار میناب به مرحله پیش از اختراع چرخ پایی تعلق دارد. محصول كارگاه‌های سفالگری بومی این روستا ظرف های ذخیره آب است كه جهله نامیده  می‌شود. ساخت «جهله» با روش ساده چرخكاری است. شكل و طرح چرخهای سفالگری در شهوار مربوط به حدود 3 هزار سال قبل از میلاد است. 
مند گناباد
در جنوب استان خراسان واقع است و نقوش سفال های آن شبیه به نقوش سفال مناطقی چون میبد یزد، استهبان فارس و شهرضای اصفهان است.
ظروف مند گناباد كه اكثراً بصورت قاب و قدح است دارای حاشیه‌هائی ساده در لبه ظرف و نقوش ریز و كوچك پرنده و گل و برگ تزئینی در وسط می‌باشد و در بسیاری موارد نیز تمام سطح داخلی یا خارجی و یا هر دو را از نقوش پرنده و گل و برگ پر می‌كنند.
 
تبریز و زنوز
 در زنوز كه در نزدیكی تبریز واقع شده یك نوع خاك سفید مرغوب یافت می‌شود. سفال سازی در زنوز و تبریز با همین خاك و یك شكل انجام می‌گیرد. در این مناطق سرویس‌های زیبای غذاخوری، گلدان، پایه آباژور، شمعدان، زیر سیگاری، سرویس چایخوری، قاب و قدح و مجسمة جانوران ساخته می‌شود. سفال های آن به دو صورت ساده و منقوش عرضه می‌گردد.
قم
محصولات سفال قم شامل: سفال‌هایی با روش چرخكاری و ریخته‌گری دوغابی و خرمهره با لعاب  فیروزه‌ای است.
 یكی از بازماندگان حقیقی صنعت سفالسازی 6000 ساله، پیشه مهره‌سازی است كه چیزی جز  مهره‌های فیروزه‌ای رنگ تولید نمی‌كند. ساختن و سوراخ كردن مهره ها توسط كارگران جوان كارگاه انجام می‌شود و وقتی كه خشك شدند آنها را در لعاب قلیایی كه رنگیزة آن اكسید مس فرو می برند. پس از عملیات پخت همه این مهره‌ها به رنگ فیروزه‌ای در می‌آیند .
 ساختن این مهره‌ها در انحصار قم است و از آنجا به همه ایران فرستاده می‌شود.
مازندران رنگ سفال ها پس از پخت قرمز اخرایی است كه این بدلیل وجود تركیبات آهن در گل این منطقه می‌باشد. در مازندران از چرخهای برقی و پایی استفاده می‌شود و كوره‌ها با سوخت هیزم، نفت سفید و گاز مورد استفاده قرار می‌گیرند، محصولات بیشتر ظروف هستند كه در كلاگر محله جویبار به صورت شبكه‌بری (مشبك) تولید می‌شوند و همچنین چند كارخانه به صورت مكانیزه سفال سقف (بام پوش) تولید می‌كنند.
گیلان
در بیشتر نقاط گیلان سفالگری سنتی رواج دارد و بیشتر ظروف كاربردی ساخته می‌شود كه مهمترین آن ظرفی است به نام (گمج) كه در 3 اندازه: یك مرغی و سه مرغی و همچنین به شكلهای دسته دار، درپوش دار و با لعابی سبز تولید می‌شود.
سمنان استان سمنان امروزه یكی از مراكز سفالگری ایران محسوب می‌شود و سفالگران بسیاری در شهرهای سمنان، شاهرود، گرمسار و دامغان فعالیت می‌كنند كه بیشتر آنها در شهرستان سمنان متمركز هستند. روش كار آنان چرخكاری، قالبی (فشاری و دوغابی) و ساخت سفالهای دست ساز است. در این استان خاكهای رس مناسبی هم برای سفالگری وجود دارد و سفالگران آثارشان را در كوره‌های سنتی و برقی پخت می‌كنند.
 ساوه
سفالگری، به خصوص كوزه گری، از گذشته دور در این منطقه رواج داشته است. در زمان سلجوقیان، ساوه یكی از مراكز مهم سفالگری بود.
امروزه چند كارگاه سفالگری به شكل سنتی (چرخكاری) و قالبی، به تولید سفال در ساوه مشغولند.
شهرضا
در شهرضا با دو نوع خاك كار می‌كنند، یكی خاك رس كه متعلق به خود شهرضا است و دیگر خاك سفید كه از نقاط دیگر به این منطقه آورده می‌شود. در شهرضا اشیاء متنوعی از قبیل كاسه و بشقاب، سرویس چایخوری، گلدان، زیر سیگاری، شمعدان، لیوان و غیره می‌سازنند.
سفالهای این منطقه به صورت منقوش عرضه می‌شود و نقاشی‌های آنها به چند سبك مختلف می‌باشد.